Rozdział 33

- Witaj młoda damo. – zaczął mężczyzna, którego bardzo dobrze znałam.. z telewizji.

W samochodzie siedział Krzysztof Ignaczak i Marcin Możdżonek. Początkowo byłam w szoku i stałam w osłupieniu. Potem stwierdziłam, że siatkarze to też ludzie. Nie o to chodzi, że się jarałam ich osobą, wyglądem, czy coś. Po prostu wyobraźcie sobie sytuację. Idziesz ulicą i nagle spotykasz siatkarza, który wykonuje swój zawód jak tylko najlepiej potrafi, któremu kibicuje cała Polska..

- Igła…. – roześmiał się Marcin. – Wsiadaj, mi też nie raz autobus uciekł. – powitał mnie uśmiechem.

- Dziękuję. – odwzajemniłam gest.

- To ahoj przygodo! – krzyknął Igła.

- Znaczy, bo jakby mógł pan obstawić kierunek : szkoła.. – zaśmiałam się.

- Jaki pan?! – Ignaczak, aż odwrócił się w moją stronę. – Możdżi.. za burtę ją! – powiedział dość poważnie, a ja i Marcin wybuchliśmy śmiechem. – Mów mi Igła, Per Igła.. – roześmiał się i podał mi rękę.

- Jula. – podałam rękę obu mężczyznom.

Byłam skrępowana całą sytuacją. Siatkarze żartowali sobie między sobą, a do mnie odzywali się tak, jakby znali mnie całe życie. To było bardzo miłe.

- Jula, zagadkę mam. – zaczął Igła.

- Znowu ten żart o księgarni? – powiedział znudzony Możdżi.

- Zamilcz i wsłuchaj się.. – udał obrażonego. – Gdzie leżą Niemcy? – spojrzał na mnie.

- Yyyy? –spojrzałam pytająco.

- Na wszystkich frontach. – uśmiechnął się cwaniacko. Spojrzałam na Możdżonka. Miał minę typu „ Igła, więcej nie pij”, a potem zaczął się śmiać. Zrozumiałam, że ja mam uczynić to samo, aby nie zrobić Igle przykrości.

- Marcin, tutaj mnie wysadź. Dalej sobie dojdę. – mówię, kiedy jesteśmy na jednym ze skrzyżowań obok szkoły.

- Nie ma takiej potrzeby. My też tam jedziemy. – odpowiedział z uśmiechem.

Wolałam nie pytać o więcej… Gdy samochód się zatrzymał, wysiadłam z niego. Wszyscy patrzyli na mnie z miną „wtf”. Każdy był „poruszony” wizytą siatkarzy… Od razu zbiegli się po autografy, zdjęcia..

Pognałam do szkoły bo i tak byłam już spóźniona. Dzisiaj jest tylko jedna lekcja, a potem zawody.

Zapukałam i weszłam do klasy. Napotkałam na sobie wzrok Fabiana. Już dawno go nie widziałam. Dzisiaj niestety koniec tego dobrego..

- Jula. Pani Kasia prosiła cię, abyś na meczu podawała piłki. W szatni masz koszulkę. – powiedziała moja matematyczka.

Przytaknęłam… Głupio mi było odmówić. Po lekcji skierowałam się na halę. Przebrałam się w t- shirt i weszłam na trybuny. Ponownie dziwiła mnie obecność siatkarzy, czyli Igły i Możdżonka. Gdy wyłapali moje spojrzenie zaczęli mi machać. Odmachałam im. Od razu spotkał mnie komentarz zazdrosnych nastolatek.

- Nawet się z nimi wozi… - gdy to usłyszałam, odwróciłam się w stronę dziewczyn, które to powiedziały. Zaczęłam się z nich śmiać. Ich mina – bezcenna.

Poszłam przygotować piłki do meczu. Dziewczyny zaczęły się rozgrzewać. Oprócz nich były jeszcze trzy drużyny. Nawet nie wiecie jak cholernie im zazdrościłam. Wyobrażałam sobie, że to ja teraz serwuję, przyjmuję i zostaję nagradzana oklaskami…

Wycieram piłki, a następnie podaję, aby dziewczyny mogły serwować.. Jestem dość skupiona. Każda akcja przynosi wiele emocji. Pierwszy mecz wygrany dla nas 3:0.

Co jakiś czas leci denna muzyka <czytaj : disco –polo>. Przed kolejnym meczem wsadzam wszystkie piłki do kosza, a po chwili kolejny mecz naszych Bełchatowianek.

Teraz nie poszło nam tak łatwo. Zdołaliśmy wygrać, ale 3:2. Kolejne mecze wygraliśmy 3:0 3:0.

Nasze dziewczyny skakały ze szczęścia. Potem odebrały puchar. Na koniec o dziwo.. na środek wyszli Igła i Możdżi i zaczęli przemowę.

- No nie wiedziałem, że tutaj w Bełchatowie, takie ładne dziewczyny… - zaśmiał się Igła.

- Oddawaj… - wyrwał mu mikrofon Możdżi, a wszyscy zaczęli się śmiać. – Jesteśmy tutaj, ponieważ mamy cel. Już mówię. Mamy od poniedziałku zgrupowanie w Spale. Wiecie, Mistrzostwa Europy.. I poszukujemy trzech dziewczyn oczywiście, tych co grały z Bełchatowa, które pojadą z nami do Spały. Myślę, że to wielkie przeżycie. Gwarantuję, że wiele się nauczycie.

- Oczywiście wybierać będziemy drogą castingu.. znamy już wasze umiejętności, teraz chcemy się dowiedzieć czegoś o was. – dodaje Igła.

Wszystkie dziewczyny mało co nie popłakały się z radości. A ja? Stałam i lekko uśmiechałam się w ich stronę.

- Zapraszamy wszystkie dziewczyny pod gabinet pani dyrektor. – zakończył Możdżon. Wszystkie dziewczyny aż pobiegły za nimi.

Moja nauczycielka kazała mi pozbierać piłki od w-fu i napompować je. Gdy byłam już w połowie pracy, przyszedł Fabian i zaczął mi pomagać w pompowaniu piłek.

- Czyli milczymy dalej? – przerwał po długiej ciszy.

- Milczymy? Uderzyłeś mnie w twarz, a ja nawet głupiego „przepraszam” od ciebie nie usłyszałam. – powiedziałam zirytowana.

- Przypadkowo.. – spojrzał na mnie. – A z resztą przeprosiłem…

- Bo ci dyra kazała. – uniosłam brew.

- Przepraszam.

- A co z referatem? – wstaję i zaczynam chować piłki do kosza.

- Daj spokój… lepiej pograjmy.. – wyjął jedną piłkę i ustał na polu zagrywki. Nie wiem czemu się zgodziłam…poszłam na odbiór.

Fabian poduczył mnie trochę serwować z wyskoku. Powiedział, że mam dobre serwy. Potem powystawiał mi kilka piłek.

Na koniec zamknęłam halę. Każdy z nas udał się w swoją stronę. Tak wiem, potem już mnie „nie będzie znał..”

- Julaaa! – słyszę głos za sobą. Odwracam się i widzę Ignaczaka. Na sam jego widok zaczynam się śmiać. – Zapraszamy na przesłuchanie. – mówi i ciągnie mnie za rękę.

- Ale ja nie grałam. – protestuję i zatrzymuję się.

- Grałaś.. – patrzy na mnie z „pod byka”

- Nieee.. – zaprzeczam. – Nie byłam w składzie.

- Ale grałaś.. przed chwilą.. widziałem i Możdżon też. – robi „dumną” minę.

Głęboko wzdycham i po chwili znajdujemy się w gabinecie dyrektorki. Za biurkiem siedzi Marcin, a zaraz obok niego pojawia się Igła.

- Usiądź. – mówi Możdżon dość poważnie. - Przepraszamy za te oficjalne i jakże mądre słownictwo..

- Ale tak nam kazali. – kończy Igła.

- A więc przedstaw nam się. – mówi Marcin i chwyta za długopis, aby robić notatki.

- Julia Tokarska, 16, lat, Bełchatów… yy.. coś jeszcze? – lekko się uśmiecham.

- Czemu to właśnie ciebie mielibyśmy wziąć do Spały, no czemu? – pyta Igła, a Marcin robi minę typu „ poker face’’.

- W sumie to właśnie nie wiem.  – zaczynam się śmiać. –Nawet w składzie mnie nie było. – wzruszam ramionami.

- Dobraa.. widzę, że bardzo zależy ci na tym wyjeździe. – mówi Marcin. – Dlaczego nie byłaś w składzie? Przecież grasz świetnie. – unosi brew.

- Byłam, początkowo… Ale potem miałam problemy rodzinne. Widocznie są lepsi.. – uśmiecham się.

- Gdybyś miała nam puścić z telefonu jakąś piosenkę, która opisuje ciebie, lub opisujący ciebie świat, co byś puściła? – dopytuje Możdżon.

- Uprzedzę, że nie możesz wybierać między : „Jesteś szalona”, „ Ona tańczy dla mnie”, „Niech się ludzie śmieją”, a także „V symfonia Bethovena. – wymienia Igła.

- V symfonia Bethovena, jakie ma to przesłanie? – dopytuję.

- No w sumie te mruczenie, nie wiele mi dało do zrozumienia.. – aż wzdrygnął Igła.

- To co nam puścisz? – Marcin skarcił wzrokiem Igłę, a następnie zwrócił się do mnie.

Zaczęłam szukać odpowiedniego kawałka w swoim telefonie. Wybrałam utwór dobrze mi znany : http://www.youtube.com/watch?v=VxcMZlTercg

Po odsłuchaniu kawałka, nastąpiła cisza.

- Jeszcze jakieś pytania? – zaśmiałam się widząc ich miny.

- Muszę ci powiedzieć, że nas zaskoczyłaś tym kawałkiem. – powiedział Możdżon nadal coś pisząc na kartce.

- A raczej ZDEMORALIZOWAŁAŚ. – Igła dokładnie zaakcentował ostatnie słowo.

- Dobrze, dziękujemy ci. Jutro damy wam wszystkim znać. – powiedział Marcin, a po tych słowach wstałam i uśmiechnęłam się do nich.

- Do widzenia. – powiedziałam i wyszłam.

*************************

Jezu, jaka ja uległa :D
Zaskoczyłam Was tym rozdziałem? :D
Kurcze, ten mi się jakoś szczególnie podoba ;p Czytałam go już 5 razy ;p
Zero poprawek, co mnie dziwi xd
Pojedzie czy nie? xdd
3:0 z Brazylią, wow :D
Pozdrawiam misie ;*
Komentujcie, bo to motywuje ;)