Rozdział 31

- Nie podoba ci się na tym ognisku? – pyta gdy odchodzimy na kilkanaście metrów.

- Podoba. – uśmiecham się i siadam na trawie.

- Chodzi o towarzystwo? – dopytuje.

- Jest fajne. Po prostu nie mam dzisiaj humoru. – wzdycham obojętnie.

Rozkładam się wygodnie na trawie. Biorę łyk piwa i skierowuję oczy na gwiazdy. Alek widząc moje poczynienia przysuwa się do mnie i kładzie obok.

- Zawsze myślałam, że gwiazdy spadają. Wtedy wymyślałam sobie marzenie. – nie wiem czemu, ale zaczęła opowiadać o swoim dzieciństwie.

- Przecież spadają. – zaśmiał się.

- Ty, naiwny ty. – roześmiałam się za nim.

- A jakie miałaś marzenia? Pewnie książę na białym koniu… - zaczął pić swoje piwo. Nie wiem które już piwo… bo Aleks pochłania je w takim tempie..

- Nie.. książę na białym koniu, jest dla naiwnych idiotek. Z resztą, to takie pospolite. – Zawsze chciałam pojeździć motorem.. ale wiesz.. takim z prawdziwego zdarzenia. – zaśmiałam się i spojrzałam na niego. Miał zamknięte oczy.

- Aleks? – podniosłam się. Chyba spał. – Aleks? – nachyliłam się nad nim.

Nagle złapał mnie za biodra i przekręcił, tak że znalazłam się pod nim.

- Głupek. – zaczęłam się śmiać.

- Powiedz mi.. to przez Maćka jesteś smutna? – spytał patrząc mi prosto w oczy.

- Nie jestem smutna. – momentalnie zastygłam.

- Nie martw się nim. – pogłaskał mnie kciukiem po policzku. – Pamiętaj, że jest może na świecie osoba, dla której znaczysz wszystko, a może nawet i więcej. – powiedział i wstał. Podał mi rękę.

Te słowa były miłe.. ale nie wiem, w jakim celu, zostały one wypowiedziane. Zdecydowaliśmy się wrócić do ogniska. Po drodze zobaczyłam Muzaja z jakąś dziewczyną. Gdy Muzaj zobaczył, że przechodzę obok nich, momentalnie pocałował wysoką brunetkę.

- Jak, zaliczyłeś? – usłyszałam głos Maćka, który skierowany był do Aleksa.

O co w tym wszystkim chodzi? Maciek przegina..

- Odpuść i zajmij się tą panienką. – Aleks popatrzył kpiąco na dziewczynę.

Nie wytrzymałam. Słowa PRZYJACIELA bardzo mnie zabolały. Podeszłam i strzeliłam go w twarz. Popatrzył na mnie jak na największego wroga, a następnie odszedł przyśpieszając  kroku.

- Nie przejmuj się nim. – mówi Aleks, a następnie mnie przytula.

Nic nie mówię. Odrywam się od Aleksa i podążam do stolika, na którym był poustawiany alkohol. Biorę pierwszy lepszy i nalewam sobie pół szklanki. Bez popicia piję na raz. Gdy chcę sobie nalać kolejną kolejkę, ktoś łapie mnie za rękę.

PERSPEKTYWA KAROLA KŁOSA:

- Zostaw, alkohol ci nie służy.  – mówię do dziewczyny, która pije już którąś kolejkę z rzędu. Gdy się odwraca widzę Julkę.

- Pijesz, czy będziesz tak stał nade mną? – pyta nalewając mi wódki do szklanki. Oczywiście połowę wylała…

Zdecydowałem się wypić z nią jedną kolejkę. Muszę ją przypilnować, bo szkoda mi, gdy taka dziewczyna się zalewa alkoholem.

- Starczy. – zabrałem jej szklankę z ręki.

- Karolku.. chodź. – pociągnęła mnie za rękę i tak zaczęliśmy tańczyć.

Bawiliśmy się świetnie. Chwilami musiałem ją trzymać, bo traciła równowagę. Do naszej dwójki dołączyli jeszcze Aleks i Cupko. Potem Sylwia z Włodarczykiem i Andrzej. Widziałem wzrok Alka, jak patrzył na mnie, gdy tańczyłem z Julą. Był o nią zazdrosny. Chyba coś do niej czuje.

PERSPEKTYWA ALEKSA :

Nawet nie zauważyłem kiedy Jula i Cupko przemieścili się do stolika z alkoholem. Zaczęli pić kilka kolejek. Widać było, że pasuje im swoje towarzystwo.

- Julaa. – podszedłem do niej  i objąłem ją, aby odejść od „źródła alkoholu”.

- Nie przesadzaj. Dziewczyna chce się wyszaleć. – powiedział Konstantin, a Jula zaczęła się śmiać.

Miałem ochotę rozszarpać Kostka. Przecież ona nie jest nawet pełnoletnia. Jej rodzice nie wiedzą, ze tu jest.. Przynajmniej mogłaby wrócić w dobrym stanie. Postanowiłem się nią zająć.

- Chce mi się wymiotować. – zakryła usta rękami.

Po kilku sekundach jej słowa prorocze spełniły się. Musiałem trzymać jej włosy, aby się nie pobrudziła. Na końcu dałem jej chusteczkę. Wytarła usta.

Poszliśmy usiąść na ławkę. I to był mój błąd. Ławka była bez oparcia. Odwróciłem się na chwilę a potem usłyszałem tylko mamrotanie Juli, która leżała na ziemi. Byłem w szoku, szybko ją podniosłem.

- Co oni ci dali do picia.. – pokręciłem z niedowierzaniem głową.

- Co ty nagadałeś Maciusiowi? Jest na mnie zły. – powiedziała i położyła mi się na kolana.

Nie zdążyłem nic powiedzieć, bo zaczął dzwonić jej telefon. Wyjąłem go z kieszeni. To Oliwier. Po długim rozmyślaniu odebrałem.

- Jula, gdzie ty kurwa jesteś? Miałaś szlaban. – usłyszałem w słuchawce jego wściekły głos.

- Tu Aleks. Nic jej nie jest. Poszła do łazienki….

- Przecież jestem. Oliwier ty zdrajco… - Jula zaczęła krzyczeć przez śmiech.

- Co tam się dzieje? Gdzie wy jesteście? – pyta rozwścieczony.

- No u mnie… - zaczynam, ale Oliwier się rozłącza.

Tak wiem, wyjdę na debila, który nie umie upilnować nastolatki.

Wziąłem ją na ręce i przeniosłem do swojego domu. Inne towarzystwo się świetnie bawiło. Położyłem ją na łóżku. Zaczęła coś mamrotać pod nosem.

- Jula.. cicho. – zakryłem jej usta.

- Czemu? – powiedziała szeptem.

- Prześpij się. – pogłaskałem ją po głowie.

- Sama nie zasnę. Będziesz moim misiem? – powiedziała robiąc maślane oczka. Wywołało to u mnie rozśmieszenie.

- Jasne. – przytaknąłem. 

Położyłem się obok niej. Od razu się we mnie wtuliła. Od razu przypomniałem sobie chwile, kiedy spaliśmy w jednym łóżku podczas burzy. Nawet kiedy o tym myślę, na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

- Dlaczego nie jesteśmy na ognisku? – patrzy mi głęboko w oczy, a następnie spuszcza wzrok.

- Musimy odpocząć. – uśmiecham się, nie mogąc się oprzeć, aby pogłaskać ją po policzku. Chyba zbyt ją szanuję, aby w jakikolwiek sposób ją zranić.

- Chce mi się pić… - lekko się do mnie uśmiechnęła, a potem wybuchła śmiechem.

Wstaję i nakazuję jej, żeby nigdzie nie szła. Wychodzę do kuchni. Nalewam sok i wracam z powrotem do pokoju. Rozglądam się, ale nigdzie jej nie ma.

Perspektywa Juli:

Już prawie wytrzeźwiałam.. prawie.. Korzystając z okazji, że Aleks poszedł do kuchni, wracam na ognisko.

Powolnym krokiem, obijając się o budynek dochodzę do celu. Nagle widzę Maćka, w towarzystwie Konstantina.

- Gdzie ten twój ukochany? – pyta kpiąco Muzaj. Domyślam się, że chodzi o Alka. Kostek nie reaguje. Jest zapity do zgonu.

- Co, panienka już cię zostawiła? Szkoda. – zaczęłam się głośno śmiać, zwracając na nas wszystkich uwagę.

- Przynajmniej była ze mną szczera.. – patrzy na mnie z pogardą i ponownie odchodzi.

- Taki kurwa jesteś? Zawsze unikasz wyjaśnień, zawsze musisz mieć rację i musi być po twojemu. – zaczęłam za nim iść i dosłownie krzyczeć do niego.

- Myślałem, że jesteś inna.. – zatrzymuje się i patrzy na mnie z pogardą.

- Jaka? – unoszę brew i kręcę głową.

- Że nie robisz to z pierwszym lepszym.. – mówi i odchodzi.

Nie zatrzymuję go. Nie mam na to sił. Opieram się o drzewo i zjeżdżam w dół. Jak on mógł coś takiego powiedzieć.. a co dopiero pomyśleć?

*****************

#Muzajniedoogarnięcia
#ipoprzyjaźnichyba

Rozdział dziwny.. moim zdaniem. Nie wiadomo co się dzieje, ale się wyjaśni z czasem o co komu chodzi :D
Nie wiem kiedy dodam kolejny, serio.. tyle mam popraw ;/
Jak widzicie ten rozdział z opóźnieniem ;/
Ale długiii ;)
Kurde ale poplątałam z tym Muzajem :D
Pozdrawiam miśki ;*
Jeśli macie jakieś pytania to zapraszam na mój ask :)
http://ask.fm/Melodyjna15
Ej, ej.. do tych co wiedzą o co chodzi... ŻADNYCH SCEN ŁOŻKOWYCH NA RAZIE NIE PLANUJĘ! ;)
Komentujemyy;p
Nie zanudzam was? ;c