Rozdział 25

Nie rozumiesz zachowania Maćka. Przecież nic złego nie robisz. Po tym, jak odrywasz się od Alka, wsiadasz z nim do jego samochodu, ponieważ proponuje ci, że cię odwiezie. Przez całą drogę rozmawiacie i śmiejecie się naprawdę z drobnostek, nawet nieśmiesznych rzeczy. Atanasjević wydaje ci się miły i zabawny. Świetnie czujesz się w jego towarzystwie. Szybko zapominasz o problemach, które cię otaczają.

Dziękujesz Serbowi i wysiadasz z jego samochodu. Kierujesz się do domu. Od razu słyszysz rozmowę rodziców z Oliwierem. Nie chcesz przeszkadzać, więc usuwasz się na bok.

- Jeśli trzeba będzie, wykonamy tą operację w najlepszej klinice w Europie. – mówi tata.

- Wiesz, że to bez sensu. I tak są małe szanse. – wzdycha Oliwier. Udaje, że jest silny.. Że ma na to wyjebane. Rodziców może nabrać, ale mnie nie.

- Kochanie, przecież trzeba próbować. – mówi mama.

- Bez sensu. – wstaje i wbiega do swojego pokoju.

Kieruję się do kuchni. Tam siedzą rodzice. Panuje napięta atmosfera. Wiem, że przejmują się swoim ukochanym synkiem. Zjadam obiad i poszłam do swojego pokoju. Jutro mamy grać w siatkę po szkole. Nie mogę się doczekać.

Postanowiłam napisać do Maćka.

„ Jesteś na mnie za coś zły?’’

Nie odpisywał. Poszłam wziąć prysznic. Położyłam się do łóżka. Zerknęłam w telefon, czy łaskawy pan Muzaj się odezwał, ale nie było żadnych wiadomości.

Rano ubrałam się : http://allani.pl/zestaw/945953-945953-kolekcja-wiosna-lato-2014 i zeszłam na śniadanie. Rodzice są od rana w pracy. Oliwier pewnie śpi. W samotności zjadłam śniadanie i pojechałam autobusem do szkoły.

Dzisiaj pani pozwoliła nam jeszcze jeden dzień dokładnie posprawdzać notatki i obserwacje. Stwierdziliśmy z Fabianem, że posprawdzamy je dokładnie na długiej przerwie.

Poszliśmy do biblioteki. Wyjęliśmy notatki i zaczęliśmy pracować. Tak dla ścisłości, to JA zaczęłam pracować, bo Fabian znalazł sobie inne zajęcie.

- Czemu mi się tak przyglądasz? – spytałam mrużąc oczy.

- Naprawdę jesteś z tym idiotą? – pyta po chwili.

- Czyli z kim? – unoszę brew.

- To aż tak wielu ich masz? – śmieje się z kpiną w głosie.

- Może zajmiemy się referatami? – wywracam oczami i wlepiam je w kartki, które leżą przede mną.

Fabianowi zachciało się pić. Poszedł do sklepiku i po chwili wrócił z jakimś sokiem. Potem zaczęliśmy pracować. Gdy byliśmy już przy końcówce sprawdzania, Fabian wylał sok na nasze notatki.

- Zabiję cię.. – syknęłam.

- Kurwa.. – skrzywił się i próbował wysuszyć notatki.

Litery były tak porozmazywane.. że nic nie było widać. Miałam ochotę go udusić, zabić..

- Gratuluję. – wzdycham bezradnie. – I co teraz? – zakrywam twarz rękami.

- Coś wykombinuję. – mówi rozciągając się.

- Boże, mam nadzieję, że mi się to śni.. – z tego wszystkiego zaczynam się śmiać.

Po przerwie poszliśmy na matematykę. Ogólnie lekcje mijały dziś bardzo szybko. Obawiałam się skąd teraz weźmiemy referat, nad którym tyle pracowaliśmy.

Nagle mój telefon zawibrował. Sms od Maćka.

„ Jak możesz to przyjdź teraz do swojego domu. Problemy z Olim”.

Nie zastanawiając się długo robię sobie „wagary” i wracam do domu. Najgorsze jest to, że nie wiem co się dzieje.

Po kilkunastu minutach jazdy autobusem docieram do domu. Wpadam jak oparzona do jego pokoju. Widzę tam Maćka, Oliwiera i otaczający ich bałagan. Było tam stłuczone lustro, poprzewracane meble, pocięte jego stroje treningowe.

Stoję i nie mogę wydusić z siebie słowa. Nie wiem co się dzieje. Oliwier chce wybiec z mieszkania, ale Maciek go zatrzymuje.

- Nigdzie nie idziesz. Co ty odpierdalasz? – pyta prawie go obezwładniając.

- Oliwier? – pytam mając w oczach łzy.

Straszna scena, uwierzcie. Nie wiesz co masz robić. Patrzysz bezradnie na swojego brata, potem na Maćka.

- A wy nigdy się nie wkurzyliście? Teraz was obchodzę? Tak, pocieszajcie mnie.. Że operacja się uda, wrócę do gry.. Gówno prawda. – mówi, a raczej krzyczy.

Chce na niego nakrzyczeć, ale to i tak bez sensu. Nie wytrzymuję. Robi mi się słabo. Najpierw opieram się o ścianę i obijając się o nią chyba tracę przytomność.

PERSPEKTYWA MAĆKA :

Nie wiem co on odwala. Wiem, że jest mu ciężko w tej sytuacji, ale nie jest upoważniony do robienia takich głupstw.

Gdy przyjechałem, aby go odwiedzić, zobaczyłem co on robi, postanowiłem zadzwonić do Julki. Wolałem jak na razie nie dzwonić do jego rodziców.

Gdy zjawiła się Julka była w szoku. Nie dziwi mnie to. Po krótkiej wymianie zdań, zobaczyłem, że Jula traci przytomność i upada. Od razu, razem z Oliwierem podbiegamy do niej. Przenosimy ją na łóżko.

- To przeze mnie. – mówi załamy, zakrywając twarz rękoma.

- Stary, ogarnij, teraz będziesz się użalał? Tak, spieprzyłeś. – powiedziałem i zacząłem ją delikatnie klepać po twarzy.

Po kilkunastu sekundach otworzyła oczy. Oliwier od razu złapał ją za rękę.

- Oliwier, obiecaj.. – zaczęła, a z oczu leciał potok łez.

- Obiecuję. – przerwał jej i ucałował jej rękę.

Poszedłem do kuchni zrobić herbaty zostawiając ich samych.

PERSPEKTYWA OLIWI:

- Przepraszam.. – powiedział skruszony Oliwier.

- Posprzątajmy to. – powiedziałam, gdy wypiliśmy herbatę.

Podniosłam się z łóżka. Zakręciło mi się w głowie. Gdyby nie Maciek, to pewnie bym upadła. W ostatnim momencie mnie złapał.

Gdy posprzątaliśmy jego pokój, przypomniałam sobie o treningu po szkole.. Fajnie.. trening się już skończył. No trudno, może jutro się załapię..

Poszłam odprowadzić Maćka do samochodu. Przez całą drogę panowała cisza. Pod koniec dopiero wzięłam tą rozmowę w swoje ręce.

- Dzięki, że zadzwoniłeś. – wzdycham.

- Nie ma za co. – lekko się uśmiecha.

- Nie odpisałeś.  – mówię, schylając głowę w dół.

Nic nie mówi tylko kiwa głową, na znak potwierdzenia. Stoimy tak kilka minut w jednym miejscu.

- Coś zrobiłam? Bo ja już nie wiem. Wydaje mi się, że jesteś na mnie zły. – mówię lekko zirytowana.

- A dałaś mi powód, żebym był na ciebie zły? – podchodzi i nagle mnie przytula. 

- Jeśli coś zrobiłam, to przepraszam. - przełykam ślinę.

Mogłabym stać tak wiecznie w tym uścisku. Polubiłam Maćka, ale wiem też, że to przyjaźń i nic poza tym. To siatkarz. Na pewno ma większe ambicje. Cały czas mam wrażenie, że przyjaźni się ze mną, bo Oliwier mu kazał. Serio.

********************************

Jak rozdział? Mi się nawet podoba :)

Czytacie? Bo trochę mało was ;c

Komentujemyy ;)