Rozdział 28

Po chemii wyszłam z klasy i ustałam obok drzwi, aby wyjaśnić tą sprawę z referatem. Gdy wychodził, pociągnęłam go na bok.

- Pojebało? Nie pozwalaj sobie. – powiedział wściekły.

- Mnie pojebało? Ukradłeś Kamilowi referat i uważasz, że nic się nie stało? –spytałam wściekła.

- Zamknij się. – uciszył mnie. – Z resztą, ten kujon ma same piątki, jedna lufa nic u niego nie zmieni. – wzruszył ramionami.

- Ty jesteś nienormalny. – pokręciłam głową z przerażeniem.

- Ogar i siedź cicho, maleńka. – pogłaskał mnie po głowie.

- Na to nie licz. – powiedziałam kpiąco.

Gdy chciałam odejść, ten złapał mnie za rękę.

- Lepiej dla ciebie, żebyś zemknęła tą swoją piękną buźkę.. – ścisnął mój nadgarstek.

- Puść. – syknęłam.

Nagle ktoś popchnął Fabiana. Zobaczyłam, że to Kamil. Fabian, tak tego nie zostawił. Od razu zaczął się z nim szarpać. Próbowałam ich rozdzielić, ale oberwałam od Fabiana. Nawet nie wiem czy to było przypadkiem..

Upadłam na podłogę. Policzek piekł mnie niemiłosiernie. Byłam na nich obu zła. Nawet nie zwrócili na mnie uwagi.

Od razu przyszła dyrektorka i ich uspokoiła. Całą naszą trójkę wezwała do gabinetu.

- Znowu jakieś problemy? – pyta siadając do biurka.

- Moja wina, że ten Lizus się sadzi? – kpi Fabian.

- Kamil, masz coś na swoje usprawiedliwienie? – zwraca się do niego.

- Broniłem Juli, tyle. – wzruszył ramionami.

- Jula? – unosi brew dyrektorka.

- Mogę wyjść po lód? – pytam, trzymając się za policzek.

Gdy dyrektorka przytakuje wychodzę na korytarz. Tak naprawdę idę do łazienki, bo nie chcę robić zamieszania. Nie chcę również oglądać Fabiana. Nie myślałam, że będzie zdolny do uderzenia dziewczyny…

Po dzwonku wchodzę z czerwonym policzkiem na geografię. Wszyscy patrzą na mnie jak na debilkę. Siadam i rozglądam się po Sali. Nigdzie nie było ani Kamila, ani Fabiana. Może to i lepiej?

Po chwili wchodzą do klasy. Fabian od razu kieruje się w moją stronę.

- Przepraszam. – podaje mi rękę.

- Nie potrzebuję twojej łaski. – spoglądam na niego, a następnie odwracam wzrok.

Nauczycielka każe Fabianowi wracać na miejsce. Czuję na sobie wzrok całej klasy. I nawet słyszałam rozmowy pomiędzy nimi.

- Od Fabiana nie przyjęła przeprosin? Idiotka, ja to bym z radości skakała. –usłyszałam jakąś dziewczynę.

Tak.. w szczególności by przyjęła, gdyby w mordę od niego dostała..

Z Fabianem omijałam się cały dzień. Oczywiście wiedziałam, że to przeprosiny były na pokaz, aby się dyra od niego odczepiła.. Z Kamilem też nie rozmawiałam chodź wiedziałam, że podziękowania mu się należą.

Po szkole wyszłam na zewnątrz. Gdy zobaczyłam tłum dziewczyn, które stały w jednej grupce i piszczały, domyśliłam się, że to z powodu Atanasijević`a.

Szczerze, to nie miałam ochoty na nic. Zupełnie. A z tym policzkiem wyglądałam odrażająco..

Przeszłam obok grupki. Przecież nie bd się na siłę pchała. Chyba Aleks mnie jednak zauważył, bo podjechał po mnie samochodem. Wsiadłam i zapięłam pasy.

- Co to? – dotknął palcem mojego policzka.

- Ał. – syknęłam i spuściłam głowę.

- Ktoś cię pobił? – aż gwałtownie zahamował. Zaparkował samochód na poboczu i zgasił silnik.

- To nie twoja sprawa. – złapałam się za policzek.

- Myślałem, że się lubimy. – powiedział po dłuższej przerwie. – Przecież możesz mi zaufać. – uniósł brew.

- Jezu, to wkurzające. Każdy mówi mi, żebym mu zaufała.. a ja już po prostu nie wierzę ludziom. Nie chodzi mi tu do końca o ciebie, ale o większość moich znajomych. Nie lubię mówić o sobie.. – gdy kończę swoją wypowiedź, spoglądam na niego, a on się uśmiecha. – Coś śmiesznego w tym było?

- Nie, ale masz rację. Nie chcesz, nie mów. – wzrusza ramionami.

- To jedziemy na te ciastko? – pytam, aby zmienić chodź na chwilę temat.

- Nie.. jedziemy na przejażdżkę. – zaczyna się szczerzyć.

Dopytuję, gdzie jedziemy dokładnie, ale co i raz mnie zbywa. Przez całą drogę lecą z radia różne piosenki. Aleks wydaje się bardzo tajemniczy. Nagle wjeżdżamy do jakiegoś lasku.. wjeżdżamy, ale nie do końca..

- Co jest? – pytam wychylając się zza szyby.

- Chyba się zakopaliśmy.. – z auta wysiada Aleks i sam wpada w jakieś błoto. Po chwili ogarnia mnie dziki śmiech.

- Cholera. – mówi Atanasijević, patrząc na swoje buty. – Dobra, to ja popchnę ten samochód, a ty wciśniesz gaz, wtedy kiedy ja ci powiem.

- Tak jest. – zasalutowałam i przesiadłam się na miejsce kierowcy. Gdy usłyszałam sygnał od Alka, nacisnęłam gaz.

- Jula.. – usłyszałam ciche szeptanie.

Pomyślałam, że chodzi o to, żeby nacisnąć mocniej. Gdy to zrobiłam odwróciłam się w stronę Alka, aby zobaczyć, czy wyjechaliśmy z tego błota. To co widzę, przyprawia mnie o śmiech..

Zobaczyłam Alka całego z błocie, dosłownie. Patrzył na mnie jak na debilkę. Nie mogłam wytrzymać i zaczęłam się śmiać.

- Śmieszne? – uniósł brew. – No to pośmiejmy się razem. – podszedł do samochodu i rozłożył ręce.

- Alek.. żartowałam.. – powiedziałam przerażona.

Nic to nie pomogło, bo po chwili Aleks rzucił się na mnie i zaczął mnie przytulać. Zaczęłam się śmiać, on też. Gdy już zobaczył, że jestem wystarczająco brudna, oderwał się ode mnie.

- Masz tu coś. - powiedział nadal na mnie leżąc.

- Nos? – spytałam ze śmiechem.

- Nie.. Nos na twarzy? Nie rozśmieszaj mnie. – poruszył charakterystycznie brwiami, a następnie zbliżył się i wytarł to coś.

Nagle poczułam jego usta na swoich. Bałam się cokolwiek zrobić. Nie to, że nie chciałam.. Przekręciłam głowę na bok. Serce mi biło jak oszalałe.
- Przepraszam. Nie chciałem. – podniósł się gwałtownie.

- Chciałeś. – powiedziałam pod nosem, prawie niesłyszalnie, jednak nie dla niego.

- Masz rację, ale teraz mi głupio. – spojrzał w dół. – Możemy o tym zapomnieć? – spytał pełen nadziei.

Tak facetom jest najłatwiej. Zapomnieć i że niby nic się nie wydarzyło. Najchętniej powiedziałabym, co o tym myślę, ale przecież lepiej powiedzieć jest, krótkie „jasne”.

Po kilku minutach wypchnęliśmy samochód. Był cały w błocie. Zostawiliśmy go na poboczu, a dalej poszliśmy pieszo. Atanasijecić stwierdził, że prawie jesteśmy u celu.

*******************

Tak torszeczkę namieszałam :D
Ale to nic ;p
Wiem..
ZA DUŻO FABIANA W ROZDZIALE :D
Ale Aleks jest :)
To wy go lubicie czy nie? ;/
Bo nic na siłę :)
pozdrawiam mordeczki ;*
Komentujemyy ;)