Rozdział 32

- Jula? – słyszę głos Aleksa.

Po chwili pojawia mi się jego sylwetka. Jesteś trzeźwa. Tak nagle dotarły do ciebie słowa Muzaja. Wstrząsnęły tobą..

- Co się stało? – kuca przed tobą i ociera ci łzy.

- Nie chcę o tym mówić. – mówię i chowam głowę w rękach.

- Ej idziecie? W butelkę gramy. – nagle wpadł Konstantin.

- Spierdalaj. – syknął na niego Aleks.

Spojrzałam na obu. Ledwo ich widziałam, bo w oczach miałam łzy. Konstantin patrzył raz na mnie raz na Atanasijević`a. Przytaknął i odszedł.

- To nie jego wina, tylko pytał. – otarłam zły.

- Wiem, ale wkurza mnie to, że coś się stało, a ja ci nawet nie mogę pomóc. – złapał mnie za rękę.

Siedzieliśmy tak w ciszy kilka minut. Ani na moment nie puścił mojej ręki. Nagle usłyszałam głos mojego brata. Bez słowa wstałam i wtuliłam się w niego. Zaczęłam płakać. Oliwier mocno mnie do siebie przycisnął i uspokajał. Nigdy bym się nie przejmowała opinią przypadkowej osoby. No właśnie, przypadkowej. Z Muzajem się zżyłam..

Pojechaliśmy do domu. Nie pożegnałam się z Alkiem, ale chyba zrozumiał, że nie miałam na nic ochoty.

Oliwier nie naciskał. Pytał tylko, czy już dobrze. Gdy wpadłam do domu, usłyszałam ojca, ale obstał za mną mój brat.

Zaczęłam ryczeć. Przykryłam się kołdrą. Pierwsze co zrobiłam to usunęłam numer Muzaja z telefonu. Chcę zapomnieć o naszej znajomości. Na zawsze.

Kilka smsów od Aleksa. Na żadnego nie odpisałam. Gdy do mojego pokoju wszedł tata, udałam, że śpię. Wiem, że i tak mam przypał i to mnie nie ominie, ale nie dziś. Nie teraz…

Obudziło mnie poranne słońce. Jak na jesień to było dziś bardzo promiennie. Bolała mnie  głowa, ale dało się z tym żyć.

Poszłam do łazienki się wykąpać. Postanowiłam przesiedzieć całą sobotę w pokoju. Mój telefon nie przestawał dzwonić.

- Kurwa! – krzyknęłam i rzuciłam telefonem o ścianę.

Byłam zła. Na siebie, wszystkich, wszystko… Nagle do pokoju wparowała mama.

- Co tu się dzieje? – pyta patrząc na rozwalony telefon.

- Nic. – mówię i siadam na łóżku. – Gdzie Oli?

- W szpitalu. Przecież ta operacja.. – zaczyna, ale na same słowa operacja wstaję i wybiegam.

- Czekaj nie wiesz.. – zaczyna mama, ale ja już jestem na zewnątrz.

Jestem egoistką. Przecież każdy ma swoje problemy.. Zapomniałam o Oliwierze… Wsiadam do autobusu i udałam się do szpitala, w którym Oliwier leżał.

W biegu wpadam do szpitala. Na korytarzu widzę, jak Oli wychodzi z gabinetu lekarza.

 - Jak operacja? – niemalże rzucam się na niego i przytulam go.

- Jutro Jula, jutro.. – mówi szeptem.

Oderwałam się do niego. Wiem, że żadne słowa nie podniosą go na duchu. Dowiedziałam się, że Oliwier musi już dziś zostać w szpitalu, aby zrobili mu badania.

Postanowiłam na umilenie tego dnia iść do cukierni po jakieś pyszne ciastka. Wiem, że to Oliwierowi nie pomoże.. ale przynajmniej nie zaszkodzi. Wybrałam dwa kawałki sernika i skierowałam się z powrotem do szpitala.

Gdy już byłam prawie w Sali, w której leżał mój brat zobaczyłam, że nie jest on sam. Był tam Muzaj. Od razu serce zaczęło mi bić mocniej.. Chciałam się cofnąć, ale mój brat mnie zauważył.

- Julcia.. – zaśmiał się i wychylił, gdy byłam za ścianą drzwi.

- Ciacho. – uśmiechnęłam się podając mu papierową torebkę.

- Nie przywitasz się z moim szwagrem, a twoim przyszłym mężem? – zaśmiał się, ale widząc nasze miny…

Nie przywitał się ze mną, a ja też nie mam zamiaru się mu kłaniać. Z resztą, nie ogarniam tego człowieka.

Dłużej nie wytrzymałam jego obecności w jednym pomieszczeniu. Wyszłam bez słowa i skierowałam się na zewnątrz.

- Przyszedłem, bo Oli chciał. – dobiegły mnie głosy z tyłu. Nie odwracałam się, nie miałam ochoty na niego patrzeć.

- Super. – mruknęłam.

- Jesteś z Aleksem czy tylko się ruchacie? – spytał zimnym tonem.

- Tylko ruchamy. – zatrzymałam się, aby sprawdzić w telefonie, która jest godzina.

- Tak? – spytał niedowierzając.

- Przecież to ty jesteś specjalistą od mojego życia. – powiedziałam i wstrzymałam oddech, aby nie płakać.

- Myliłem się co do ciebie. – uniósł brew.

Nie wytrzymałam. Z oczu zaczęły mi lecieć pojedyncze krople łez. Zaczęłam iść. Nie odwracałam się. Nie mogłam dłużej tego znieść. Tak nagle mnie znienawidził?

Dotarłam do domu. Poszłam spać. I tak minął mi cały dzień.

W niedzielę od rana siedziałam w szpitalu. Nie chciałam zostawiać Oliego samego. Oczywiście rodzice też byli. Kara mnie nie ominęła. Zabrali mi kieszonkowe, mam przez cały miesiąc sprzątać dom..

- Są szanse, że operacja się uda? – zapytał Oliwier lekarza, który przeglądał jego kartę.

Nie odrywał od niej wzroku. Co chwilę robił dziwne miny.         

- Doktorze? – spytałam z nadzieją, że odpowie na pytanie.

- Operację trzeba wykonać. Co z tego wyjdzie.. nie daję gwarancji, że się powiedzie. Trzeba być dobrej myśli. – westchnął i wyszedł.

Oliwier się podłamał. Nie ma co.. pocieszył go ten lekarz..

- Będzie dobrze. – od razu podbiegła i przytuliła go mama.

Zabrali go na operację. Siedzę tutaj już dobre trzy godziny. Atmosfera jest napięta. Najcichszy hałas wyprowadza mnie z równowagi.

- Dlaczego to tak długo trwa? – wstaje tata i zaczyna zaglądać w drzwi.

- Lekarz kazał nam czekać… - mówi mama.

- Pieprzyć to..  – mówi, a raczej krzyczy na cały szpital.

Bezradnie patrzę w telefon i patrzę jak czas leci z minuty na minutę. To wkurzające, że nic nie mogę zrobić.

Nagle wychodzi lekarz. Od razu zrywamy się z krzeseł.

- I co z moim synem?

- Czeka go długa rehabilitacja. Operacja się udała. – po tych słowach poczułam ulgę… Lekarz na razie zabronił nam go odwiedzać. Jest pod narkozą.

Po kilku godzinach obudził się. Gdy była moja kolej weszłam do jego Sali.

- Nie będę chodził na żadne rehabilitacje. Nie namawiaj mnie, tak jak rodzice… - powiedział na wejściu.

 - To nie. – wzruszyłam ramionami. – To twoje życie, jeśli chcesz skończyć z siatkówką, proszę bardzo. – westchnęłam wyjmując owoce i kładąc je na jego stoliku.

- Przecież wiesz, że nie.. – przekręcił się z boku na bok. – Ale ja tego nie zniosę..-zacisnął pięść zdrowej ręki.

- Przecież pomogę ci.. – usiadłam na jego łóżku.

Nic nie powiedział. Chyba nie chciał z nikim rozmawiać. Wróciłam do domu. Zaczęłam się uczyć na wtorkowy sprawdzian z biologii. Jutro zawody. Gdy o nich myślałam byłam zdołowana, że nie zagram.  Te rozgrywki są ważne, tak słyszałam.

Rano zaczęłam się pakować do szkoły. Ubrałam się :  http://allani.pl/zestaw/952796-952796-kolekcja-wiosna-lato-2014 i zeszłam na śniadanie. Oliwier musiał zostać jeszcze dzisiaj w szpitalu. Postanowiłam go odwiedzić, choćbym i miała się spóźnić do szkoły..

Pojechałam razem z mamą do szpitala. Tata pojechał do pracy. Na korytarzu szpitala usłyszałam jakiś hałas i przypadkowo „podsłuchałam” rozmowę lekarza i Oliwiera na cały korytarz.

- Oliwier, jesteś dorosły, wiesz co robisz.. Jeżeli nie będziesz chodził na rehabilitację, nigdy twoja ręka nie będzie sprawna. – powiedział lekarz.

- I tak nie będzie. Chcę zostać sam. – dało się słyszeć głos Oliwiera.

Lekarz wyszedł z Sali. Spojrzał na mnie i kiwnął głową. Wiedziałam, że to oznacza, żebym z nim pogadała.

Weszłam do Sali. Wiedziałam, że to nic nie da.. A może jedynie pogorszyć sytuację. Jeżeli Oliwier się uprze…

- Witaj najlepszy. – powiedziałam z uśmiechem.

- Najlepszy? – na jego twarzy zagościł uśmiech.

- Najlepszy uparciuch. – kiwnęłam głową. Na razie nie chciałam go namawiać, pytać o nic. Wiem, że on sam musi sobie to przemyśleć. Pogadałam z nim chwilkę i w pośpiechu ruszyłam na autobus.

Los tak chciał, że zobaczyłam odjeżdżający autobus. Zaczęłam w myślach klnąc na taki środek transportu. Kawałek za nim pobiegłam, ale dałam sobie spokój.

Nagle obok mnie zatrzymał się jakiś samochód.

 *******************

Rozdział taki długi, bo nie umiałam go zakończyć, serio :D

Hahah wiem zabijecie mnie za to zakończenie.. ciekawe kto to :D

Muzaj jak na razie : cham i debil.. zobaczymy czy coś się zmieni xd

Oliwier się pojawił, wow :D

Macie pytania? Wbijać na mojego aska : http://ask.fm/Melodyjna15

Miło, jak zadajecie mi pytania, a raczej prośby, dotyczące bloga :)

Komentujemyy ;p chcę zobaczyć kto czyta tego bloga ;)        

Pozdrawiam ;*