Rozdział 29

Gdy dochodzimy do jakiejś polany widzę piękne widoki krajobrazu, niedaleko jakiś lasek, a na łące dwa koszyki.

- Aleks.. nie wiedziałam, że jesteś takim romantykiem. Piknik w takim uroczym miejscu? Wiesz, jak zaimponować dziewczynie. – pełna podziwu zaczynam się śmiać. – Co tam masz dobrego? – podbiegam i zaglądam do koszyka.

- Bo wiesz… Miałem plan, żeby iść na grzyby.. – słyszę jego głos.

- Aaa.. – uśmiecham się, trochę rozczarowana. – Tylko, że ja nie znam się na grzybach. Wiem tylko jak wygląda muchomor. Nawet chyba nie.. – zamyśliłam się.

Wędrujemy w głąb lasu. Śmiejemy się i chodzimy w poszukiwaniu grzybów.

- Aleks, czy tu nie ma zasięgu? – pytam zrezygnowana, robiąc kilka kroków do przodu. Gdy nie słyszę odpowiedzi rozglądam się w około. Nigdzie śladu Atanasijević`a.  – Aleks..? – krzyczę zdenerwowana, a odpowiada mi jedynie echo.

Nagle czuję kogoś rękę na swoim ramieniu. Przestraszona odwracam się do tyłu. Tam widzę Alka.

- Czy ty jesteś normalny? – od razu na niego krzyczę.

Wkurzyłam się, bo to nie było śmieszne. Widocznie mamy różne poczucie humoru..

- Oj przepraszam.. ale przynajmniej grzyba znalazłem. – uśmiecha się i pokazuje swój okaz grzyba.

- Pieprz się Atanasijević. – nie odpuszczam, bo zbyt jestem zdenerwowana. Gdy robię krok do przodu, słyszę jakiś szelest. – Słyszałeś? – cofam się.

- Nie. – kręci głową.

Gdy słyszę szelest natychmiastowo wtulam się w Aleksa. Na serio.. ja nad tym nie panowałam.. Pełna strachu zamykam oczy.

- Julcia.. – przytula mnie. – To tylko wiewiórka, spójrz. – mówi ze śmiechem.

Odwracam głowę. Faktycznie.. Zza drzew wyłoniła się wiewiórka.

- Tak.. śmiej się ze mnie.. – burknęłam zła sama na siebie i oderwałam się od niego.

- Daj spokój. – dał mi pstryczka w nos. -  Wracajmy. – powiedział iw ciszy skierowaliśmy się do samochodu.

Przez całą drogę nie odzywaliśmy się do siebie. Wiedział, że jestem jeszcze na niego zła. Tak naprawdę ciężko jest mnie wkurzyć. Ale gdy ktoś to zrobi, nie łatwo jest mnie udobruchać. Niektóre rzeczy biorę sobie zbytnio do serca.

Nagle zatrzymał samochód. Zjechał na bok i wyłączył silnik. Spojrzałam na niego zdezorientowana. Po chwili wyjął swój telefon i przyłożył telefon do ucha.

Nagle zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz. To Aleks. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Halo? – pyta Aleks śmiertelnie poważny.

- Przykro mi, telefon jest poza zasięgiem. – mówię i rozłączam się.

Atansijević nie daje za wygraną, dzwoni, a ja nie odbieram.

- Możemy już jechać? – pytam zirytowana.

- Jak się do mnie uśmiechniesz, to w sumie, czemu nie? –wzruszył ramionami, rozkładając się na fotelu.

Otworzyłam drzwi i wysiadłam z auta. Zaczęłam iść leśną dróżką. Po chwili pojawił się obok mnie Aleks, który jechał bardzo wolno samochodem u mojego boku.

- I tak nie znasz drogi. – powiedział lustrując mnie.

- To poznam. – powiedziałam nie zwracając na niego uwagi.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie grzmoty, które się teraz nasiliły.

- Zaraz będzie burza… Wsiadaj. – spojrzał w niebo.

Na niebie można było dostrzec pioruny. Po krótce zaczął padać deszcz. Nie miałam zamiaru odpuszczać. To nie w moim stylu.

Zobaczyłam, że Alek zatrzymał samochód i kieruje się z moją stronę.

- Jula, to dziecinne. – mówi łapiąc mnie za rękę, przy tym moknąc.

- Może to ja jestem dziecinna? Nikt ci się nie karze zadawać z takim gówniarzem.  – mówię obojętnie, patrząc mu się głęboko w oczy.

Po chwili zakrywa mi usta palcem, co oznacza, żebym się zamknęła. Zdejmuje swoją kurtkę i okrywa moje plecy. Otwiera mi drzwi do samochodu, po czym wsiadam do środka.

Stwierdzam, że Atanasijević ma dziwny dar przekonywania..

Jadąc towarzyszą nam pioruny i grzmoty. Deszcz pada niemiłosiernie. Aleks stwierdza, że w taką pogodę nie damy rady jechać. Po drodze mijamy jakiś hotel, w którym postanawiamy się zatrzymać.

- Dzień dobry, poprosimy dwa pokoje jednoosobowe. – mówi Aleks po angielsku.

- Przepraszamy, mamy tylko dwuosobowy. Pasują państwu? – pyta recepcjonistka, a Aleks spogląda na mnie z uśmiechem.

W sumie to nie mieliśmy większego wyboru.. Kiwam głową, na znak, że się zgadzam. Aleks bierze klucze i kierujemy się do pokoju. Otwiera drzwi i wchodzimy do środka. Odbiera mi mowę, gdy widzę, że w pokoju stoi tylko jedno łóżko, małżeńskie.

- Aleks.. – zaczynam.

- Prześpię się na podłodze. – mówi ze śmiechem.

Postanowiłam wziąć kąpiel. Szczerze powiedziawszy, nie wiem co to za wiocha.. bo gdy biorę prysznic czuję zimną wodę.

Brak ciepłej wody, serio?

Owijam się ręcznikiem i z pośpiechem wychodzę z łazienki. Cała trzęsę się z zimna. Nie czułam się komfortowo, ponieważ wzrok Atanasijević`a był cały czas na mnie. Ubrania się suszyły, więc zostały mi tylko ręczniki.

Gdy usłyszał, że nie ma ciepłej wody, zaczął się śmiać. Z biegiem czasu, mnie też to rozbawiło.

- Idziemy spać? – pytam kładąc się do łóżka.

- Tak.  – mówi układając się na podłodze.

Szczerze powiedziawszy, gdy na niego spojrzałam zrobiło mi się żal…

- Aleks? – pytam.

- Hm? – mruczy przez sen.

- Jeśli chcesz, to możesz się położyć obok mnie.. – mówię szeptem.

- Na pewno? – podnosi się.

Przytakuję. Obserwuję ruchy Aleksa, który wędruje do mojego łóżka i kładzie się obok. Sytuacja jest niekomfortowa. Bo jakby nie pomyśleć, Aleks jest dorosły..

Przekręciłam się na bok i próbowałam usnąć, ale Aleks mi nie pomagał..

- Wiesz.. chyba jakbym dmuchnął w twoją stronę, to byś spadła z tego łóżka.. Nic ci nie zrobię.. nie bój się. – roześmiał się, jak to on miał w zwyczaju.

Ostatecznie troszkę się przesunęłam w jego stronę. Naciągnęłam na siebie kołdrę, bo zrobiło mi się zimno i poszłam spać.

PERSPEKTYWA ALKA :

Ucieszyłem się, że nie muszę spać na tej twardej podłodze. Nie mogłem zasnąć. Cały czas patrzyłem się w okno. Niekiedy spoglądałem na Julę. Burza nie ustępowała. Nagle usłyszałem jakieś odgłosy.

Spojrzałem na Julkę i zapaliłem lampkę. Na jej czole dostrzegłem krople potu. Dotknąłem jej czoła. Była cała rozpalona.

- Jula. – potrząsnąłem nią.

- Maciek? – spytała, a ja domyśliłem się, że ma gorączkę i majaczy.

Wstałem z łóżka i udałem się do recepcji, po coś na zbicie gorączki. Pani recepcjonistka dała mi jakieś tabletki. Nalałem do szklanki wody i kazałem jej popić lekarstwo.

- Lepiej? – spytałem po kilku minutach.

- Zimno mi. – zaczęła się dosłownie trząść z zimna.

- Chodź. – objąłem ją i wtuliłem do siebie.

Czułem jej równomierne bicie serca. Cały czas męczyło mnie jedno pytanie. Bałem się jej o to zapytać, ale teraz podjąłem próbę.

******************

Jestem zbyt uległa na tym asku :D

Nie wiem kiedy kolejny... chyba nie prędko.. bo nie mam kiedy napisać kolejnego.

Ale postaram się :)

Rozdział chyba troszkę dłuższy ;p

EJ, ŻE WYLĄDOWALI W ŁÓŻKU..... NIE OZNACZA JEDNEGO...

:)

Brak Fabiana w rozdziałe... mmmm ^^

Brak Muzaja... ech ;/

Do następnego misie ;*