Rozdział 22

Przez tą wiadomość, to już nawet jeść mi się ode chciało.. a że tak powiem nawet mnie trochę zemdliło..

Po obiedzie poszłam do swojego pokoju. Zaczęłam się uczyć, a potem czytać jakąś książkę, dla zabicia czasu.

Postanowiłam na skype zadzwonić do Czarnej. Po kilku minutach już ze sobą rozmawiałyśmy.

- Jak tam z Maćkiem? – pyta poruszając charakterystycznie brwiami.

- Nijak, przecież wiesz, że się tylko przyjaźnimy. – mówię obojętnie.

- Tylko? – pyta ze śmiechem.

- Tylko… to i tak dużo. – roześmiałam się. – A jak z Wojtusiem?

- A daj spokój… My też tylko się przyjaźnimy.. Dowiedziałam się, że ma dziewczynę. Matko, wszyscy idealni zajęci. – głośno westchnęła.

- Oliwier będzie u nas mieszkał przez kilka dni.. Załamię się.. – przewróciłam oczami.

- Dasz radę. – zaśmiała się. – Ja lecę. Pa. – powiedziała i się rozłączyła.

Poszłam wziąć prysznic. Ubrałam pidżamę i położyłam się do łóżka.

Minęło kilka dni. W szkole nic się ciekawego nie wydarzyło. Gdy wróciłam ze szkoły usłyszałam jakieś głosy. Weszłam do kuchni. Tam zobaczyłam Oliwiera.. No tak, pewnie przez kilka dni tu pomieszka..

- Jak się czujesz? – pytam z uprzejmości, jakby mnie to w ogóle nie obchodziło.

- Wspaniale. – mówi i łapie za kule. – Idę, wiem że nie jestem mile widziany w twojej obecności. – zaczyna iść o kulach.

- Nie wygłupiaj się. – mówię zastawiając mu drogę. – Nie jestem taką hipokrytką. Siadaj, zrobię ci herbaty. – i tu chyba następuje przełamanie..

- Nie, dziękuję. – i co z tego? Chyba odpuścił, te nasze rodzinne relacje.

Nie wiedziałam jak mam z nim gadać i czy w ogóle gadać. Teraz to on mnie unika, pewnie też nienawidzi. Doigrałaś się Julio.

Idziesz do pokoju. Nie na długo masz spokój, bo po chwili wchodzi mama. Prosi cię abyś wyszła z Olim na spacer, bo musi wypoczywać, aby wrócić do siebie. Niechętnie, ale się zgadzasz.

Schodzisz na dół. Trochę przypomina ci to wyprowadzenie psa. Ale cóż. Widzisz Oliwiera, który siedzi na wózku. Widać, że nie czuje się z tym dobrze, że muszę się nim opiekować.

Mama idzie do pracy, a ty wyjeżdżasz wózkiem na zewnątrz. Przez całą drogę panuje cisza. Bo o czym masz z nim gadać? O pogodzie? I tak wiesz, że to nie ma sensu.

- Nie martw się, postaram się, jak najszybciej wrócić do siebie. Widzę, jak cię to męczy. – nagle przerywa cisze.

- Wiem, że po tym co przeczytałeś, masz o mnie nienajlepsze zdanie, ale jak na razie możemy przestać odgrywać tą szopkę. – na chwilę przystaję. Siadam na ławce.

- Szopkę? Przecież nienawidzisz mnie. Zniszczyłem ci życie, jestem winny śmierci.. – zaczął, ale od razu mu przerwałam.

- Po co ta ironia? Widzisz? – zaśmiałam się. – Ty się nigdy nie zmienisz.

- Ja? Może w końcu popatrzysz na siebie? Zawsze wszystkich obwiniasz o winę, a ty to niby nie winna. Może czas wydorośleć? – unosi brew. O dziwo mówi to bardzo spokojnie.

- Może gimby tak mają? – patrzę w dół i ledwo co, powstrzymuję się, aby nie wywołać kolejnej kłótni. Chce mi się ryczeć, ale nie mogę okazać, że jestem słaba.

Bez słowa odprowadzam Oliego do domu. Sama wędruję do pokoju, aby przez chwilę pobyć sama. Zaczynam słuchać smutnych, przygnębiających piosenek. Nie wiem czemu, ale mnie one nie dobijają. Pomagają mi się odnaleźć.

Po chwili słyszę rozmowę Oliwiera i mamy. Jego pokój jest blisko mojego. A tak dokładnie to za ścianą..

- Może chcesz położyć się w łóżku Julki? Jej jest większe. Będzie ci o wiele wygodniej. – po tych słowach już nic mnie nie zdziwi. Założyłam z powrotem słuchawki  i po głosiłam muzykę.

Czułam jak łzy spływają mi po oczach. Mięliście tak kiedyś, że nic nie jest dobrze? A idealnie? Nie znam nawet takiego słowa.

Po kilku sekundach chyba ktoś puka do moich drzwi. Jednym ruchem ręki ocieram łzy i zdejmuję słuchawki. Wchodzi mama i pyta się czy zamienię się pokojami.

Za nią widzę Oliwiera. Spogląda raz na mnie raz na mamę.

- Mamo, naprawdę nie trzeba. To Julki pokój, ja mam swój. – głośno wzdycha mój brat.

- Oj przestań. Julce nic się nie stanie jak trochę się pomęczy. – mówi matka nie słuchając jego słów.

- No pewnie. Już się przyzwyczaiłam. – mówię i wychodzę uderzając Oliwiera swoim barkiem.

Matka nie zwraca na mnie uwagi. Jedynie Oliwier kazał mi zaczekać, ale ja go nie słuchałam.

Wzięłam kurtkę, założyłam buty i skierowałam się do parku. Gdy chciałam usiąść na swojej ulubionej ławce, zobaczyłam, ze ktoś tam siedzi. Na początku miałam stamtąd iść, ale chyba osoba na ławce mnie rozpoznała.

- Jula, Jula kochanie. – zaczął ktoś wołać. Podeszłam bliżej. Na ławce siedział Konstantin totalnie zalany alkoholem.

- Konstantin.. – popatrzyłam na niego.

- Tak, wiem. Jestem cudowny, każda to powtarza. -  wybełkotał, po czym upił z butelki jakiś alkohol.

-  Lepiej już nie pij. – usiadłam obok niego.

 - Wszystkie jesteście takie same. Najpierw omotacie, a potem zostawicie. – powiedział z wielkimi wyrzutami. I wtedy domyśliłam się jaki Cupko ma problem, skoro chce utopić go w alkoholu.

- Teraz będziesz obwiniał każdą dziewczynę, bo jakaś tam lalunia cię zostawiła? Dojrzale. – powiedziałam patrząc się w górę.

- Jakaś tam? Ona była całym moim życiem. – fuknął.

- Dla ciebie tak, ale ty dla niej chyba nie do końca. – uniosłam brew.

- Przestań pieprzyć. – wstał z ławki. Gdybym go nie złapała zakończyłoby się to upadkiem płci męskiej.

- Przestań chlać. To żałosne patrzeć jak kogoś autorytet zalewa się alkoholem. – syknęłam.

- Jestem twoim autorytetem? – uśmiechnął się.

- Nie. Mówię o tych wszystkich fankach Skry. Z resztą. – machnęłam ręką. – Daj mi swój telefon.

- To go sobie weź. – zaczął się ze mną drażnić. Usiadł na ławce.

Telefon pewnie ma w kieszeni u spodni. Podeszłam do niego i zaczęłam szukać telefonu. Po chwili odsunęłam się na bok i zaczęłam wybierać numer Atanasijević`a. Tylko on przyszedł mi do głowy.

- Halo? – usłyszałam głos w słuchawce.

- Hej. Tutaj Julka. Mógłbyś przyjechać po Konstantina? Jest w parku, pijany.. Resztę potem ci powiem. – powiedziałam jednym tchem.

- W parku? – spytał dla potwierdzenia.

- Tak. – przytaknęłam.

- Czekaj tam na mnie. – powiedział i się rozłączył.

Po kilkunastu minutach rozmowy, a raczej przytakiwaniu na jego mamrotanie pod nosem, zobaczyłam, jak w naszą stronę zmierza Aleks. Ucieszyłam się, bo nie wiadomo, co by mogło odbić Serbowi za jakieś kilka minut..

- Cupko, debilu co ty odwalasz? – od razu zaczął go opierdzielać.

- No bo ona mnie zostawiła. – powiedział bliski płaczu Konstantin.

- Kto? – uniósł brew Alek.

- No Mirabel. – zakrył ręce dłońmi.

- Przecież wy nawet ze sobą nie byliście. – zaśmiał się Atanasijević.

- Ale ona ma innego. -  fuknął.

- Chodź, pojedziemy do domu, prześpisz się.. – zaczął go prowadzić do samochodu. – Aaa.. zaczekasz chwilę? – odwrócił się w moją stronę. Przytaknęłam i z powrotem usiadłam na ławce. 

 *****************

Jest progres, bo przynajmniej ze sobą rozmawiaja :D

Podoba się? Rozdział miał być jutro, ale wstawiam Wam dzisiaj. :)

Jeśli macie jakieś swoje blogi, to chętnie je przeczytam :) Umieszczajcie jes w komentarzach pod tym postem ;3

#Cupkotakinawalony

#Aleksdobrykolega

#Iznowuniepogodzeni

#RodziceJulki

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ ;*

Pozdrawiam ;*