Rozdział 34

Po powrocie ze szkoły, zaczęłam się uczyć na biologię. Następnie zadzwoniłam do Oliwiera. Pogadaliśmy kilka minut, a następnie zeszłam do kuchni coś zjeść.

Na mojej twarzy wciąż gościł uśmiech. Nigdy nie myślałam, że spotkam reprezentantów kraju w mojej szkole. I to jeszcze pełnych pozytywnej energii.

Wiadome, ze nie wybiorą mnie do tej Spały, bo byłoby to niesprawiedliwe.. Z takimi rozmyślaniami zasnęłam.

Rano ubrałam się : http://allani.pl/zestaw/952814-jeansy-by-ti-mo i zeszłam na śniadanie. Przyzwyczaiłam się, że przy tym towarzyszy mi cisza…

Około 8.00 byłam już w szkole. Od wczoraj było tu zamieszanie. Każdy plotkował, kto pojedzie do tej Spały itd. Wydawało mi się, że każdy mnie tu obgaduje.

Poszłam na pierwszą lekcję, czyli biologię. Lubiłam ten przedmiot. Wystarczyło się go jedynie wykuć. Dzisiaj pisaliśmy sprawdzian. Chyba poszedł mi on dobrze..

Na długiej przerwie miał się odbyć apel. Podobno mieli ogłaszać, kto pojedzie do Spały. Najpierw głos zabrała pani dyrektor.

- Posłuchajcie, teraz dowiemy się kto pojedzie do Spały. To naprawdę ogromny sukces uczyć się przy boku mistrza… - zaczęła, ale Igła jej przerwał.

- Niech pani nie przesadza bo się zarumienię. – złapał się za czoło.

- Mówiłam o panu Anastazim. – zaśmiała się dyrektorka, a Igła strzelił focha.

- A więc wybraliśmy trzy dziewczyny, które za tydzień pojadą z nami do Spały. Obóz ten potrwa tydzień. A więc pierwsza dziewczyna to…. – Możdżon zbudował napięcie.

- Klaudia! – dokończył Igła.

I tu mi się wydaje, że o jeden plastik za dużo… Od razu wybiegła na środek, przytulając się do tych swoich przyjaciółeczek.

- Ał, uważaj, moja fryzura.. – powiedziała od dziewczyn które ją przytulały. Usłyszałam jeszcze pisk.

- O niee.. dzieffczyny. – zaczął ją parodiować Fabian i od razu zaczęliśmy się z niej śmiać. Usłyszała to. Odwróciła się w moją stronę i spojrzała na mnie z satysfakcją.

- Gratulujemy. – zaśmiał się Możdżon, podając jej rękę.

- Kolejną dziewczyną jest…. Kasia! – powiedział Igła.

Kaśka.. ok. Nic do niej nie mam. Ona przynajmniej umiała grać. Była kapitanem drużyny..

- I ostatnią osobą.. – zaczął Możdżon. – Jest dziewczyna, która bardzo nas zadziwia…

- Pozytywnie. – dodał Igła.

- A jest nią… Jula. – powiedział Możdżon z wielkim uśmiechem.

Ok.

Co?!

- Ja? – spytałam Fabiana, który stał obok mnie.

- Tak. – powiedział  i mnie przytulił. – Gratuluję.

- Uważaj na moje włosy. – powiedziałam dość głośno, parodiując Klaudię. Wszyscy zaczęli się śmiać.

Wyszłam na środek. Zaczęli mi bić brawa. Nie wiem dlaczego oni akurat mnie wybrali… Było wiele lepszych dziewczyn, na pewno.

Uścisnęłam siatkarzom dłoń. Od razu Igła zaczął się śmiać i uprzedził mnie, że ma mi jeszcze do opowiedzenia wiele sucharów.

Gdy wracałam przez korytarz, natknęłam się na Klaudię.

- Myślisz, że naprawdę tam pojedziesz? Niedoczekanie twoje! – zaśmiała się.

- Grzyweczkę popraw. – odgarnęłam jej włosy z twarzy. Ona jak na zawołanie zaczęła poprawiać włosy.

Po szkole od razu pojechałam do szpitala. Był tam mój tata. Siedział na korytarzu. Postanowiłam mu powiedzieć o Spale.

- Jadę na zgrupowanie w Spale. – powiedziałam siadając obok niego.

- Nigdzie cię nie biorę, karę masz. – mówi nie odrywając wzroku od telefonu.

- To ty też jedziesz? – robię wielkie oczy.

- Jako fizjoterapeuta reprezentacji Polski. Z resztą, może to lepiej, przynajmniej będę miał cię na oku.. – patrzy na mnie i kieruje się po wodę.

Wchodzę do sali Oliwiera. Przy łóżku siedzi jakaś dziewczyna o czarnych włosach. Rozpoznaję w niej Nikolę. Tylko co ona tu robi?

- Nikola? – pytam z niedowierzenie.

- Cześć. – odwraca się i kieruje w moją stronę.

- Nie dzwoniłaś, ze przyjedziesz. – przytulam ją.

- Chciałem z nią pogadać. – wtrąca się Oliwier. – Wracam do Spały. – deklaruje.

- A rehabilitacje? – pytam z niedowierzeniem. – Oliwier… - chciałam na niego nakrzyczeć, ale mi przerwał.

- Tam zacznę ćwiczyć. – zapewnił mnie.

- Ja mu pomogę. – odezwała się Czarna.

- A wy jesteście razem?… - zaczęłam się śmiać, kiedy Nikola pokiwała głową.

Ucieszyła mnie ta wiadomość. Dobrze, że ktoś się w końcu zajmie Oliwierem. Ja wiedziałam, że to kiedyś tak się skończy. Pasują do siebie. Czarną znam od małego i wiem, że stworzą fajną parę.

Razem z Czarną postanowiłyśmy iść na gorącą herbatę. Wybrałyśmy jakąś kawiarnię i po kilku minutach popijałyśmy gorący napój. Opowiadałam jej o Spale, Maćku, szkole i ogólnie. Długo się z nią nie widziała. Nie mogła w to uwierzyć, co wyprawia Maciek. Była w szoku. Trochę go poznała. Wojtek wiele opowiadał o swoim przyjacielu.

Nagle do kawiarni wszedł.. Fabian i jeden z jego kolegów. Oczywiście taki sam cwaniak jak i on… Chociaż po ostatnim chyba kontakty nasze się znacznie poprawiły.

Od razu przyszli do naszego stolika. Przysiedli się do nas. Fabian przysunął się do Czarnej. Zaczął się do niej ślinić. Tak, robił mi na złość.

- Nie mówiłaś, że masz taką ładną koleżankę. – od razu zaczął ją podrywać.

- Bo nie ma ładnej koleżanki. – odgryzła się Nikola.

- Może pójdziemy do kina kiedyś? – jakby nie słyszał, co wcześniej powiedziała..

- Może.. – posłała mu uśmiech.

- Nikola? – spojrzałam na nią pytająco.. Przecież ma Oliwiera…

- To kiedy? Może dziś wieczorem? – zaczął dopytywać.

- Dobra.. – przytaknęła.

Nie mogłam uwierzyć co ona wyprawia. Najpierw związuje się z Olim, a teraz idzie z największym debilem, chamem jakiego znam do kina? WTF?!

- Rób co chcesz. – powiedziałam i założyłam kurtkę. Po chwili wyszłam.

Fabian wygrał. Chciał żebym była zazdrosna? To było raczej żałosne..

Szłam ulicami Bełchatowa. Pogoda była nienajlepsza. Trochę było pochmurno. Rozmyślałam nad tym, jak będzie w Spale.. Przecież ja się tam nie nadaję…

Nagle zobaczyłam jakiegoś chłopca, który siedział na ławce. Nie znałam go, ale podeszłam, gdyż był sam. Zobaczyłam, że płacze. Od razu przykucnęłam obok niego.

- Cześć. Stało ci się coś?  - lekko się do niego uśmiechnęłam.

- Bo mój tata gdzieś zniknął. – zrobił smutną minę. Wyglądał mi na 6 lat.

- A gdzie byliście z tatą? – pytam ocierając małemu łzy.

- Bawiliśmy się, graliśmy w piłkę. – zaczął wyliczać.

- Nie martw się. Zaraz poszukamy taty. – uśmiechnęłam się łapiąc go za rękę.

- Jak masz na imię? – pyta jasnowłosy chłopiec.

- Jula. – mówię z uśmiechem.

Jedyne co przyszło mi do głowy, to boisko. Powiedział, że grali w piłkę…

To było niedaleko, więc postanowiłam zabrać tam chłopca. Wzięłam go na ręce. Przez kilka minut szliśmy ścieżką, aż dotarliśmy do murawy.

- Oliwier! – usłyszałam męski głos za sobą.

- Tata! – od razu wyrwał mi się z rąk i pobiegł do mężczyzny. - Gdzieś ty był?

- To ty mi zwiałeś. – zaczął łaskotać malca.

- Jula mnie uratowała. – powiedział z wielkim uśmiechem na twarzy.

- A właśnie, dziękuję ci. – podał mi rękę. – My się chyba znamy.. – Winiarski chyba mnie rozpoznał..

- Można tak powiedzieć. – roześmiałam się. – Nie ma za co. – pokręciłam głową.

- A może weźmiemy Julę na lody, tatku? – chłopczyk zrobił słodkie oczy.

- Jeżeli Jula się zgodzi.. – roześmiał się Michał.

- Jula, jula.. – zaczął mnie prosić.

- Dobra, dobra. – uległam.

- Tylko zadzwonimy po wujka i zaraz idziemy. – powiedział Misiek.

*****************

Tajemniczy wujek ^^
Któż to? :D
Ooo, pozdrawiam siostrzyczkę, która mnie namówiła na rozdział! ;)
Ten rozdział jest przelotnym. Jak widzicie Jula jedzie do Spały :D I tam dużo się wydarzy ;)
Pozdrawiam.
Dziękuję za tyle komentarzy ;) Nie pogniewam się, jak pod tym też kilka będzie :)