Rozdział 39

Kaśka podeszła do drzwi. Otworzyła je. W środku stał Muzaj. Bez słowa wszedł do pomieszczenia.

- Zostawicie nas samych? – pyta.

- Nie.. – mówi Klaudia..

- Tak. – potwierdza Kaśka i ciągnie naszą lokatorkę za rękę. Gdy opuszczają pomieszczenie, Maciek siada na moim łóżku.

- Jak noga? – widać, że nie wie od czego zacząć.

- Przecież wiem, że nie o tym chciałeś rozmawiać. – lekko się uśmiecham.

- No tak.. przynajmniej mi teraz nie uciekniesz. – zaśmiał się.

Trochę mnie to skrępowało. Wiem, że się zmieniłam. Nie jestem taką szarą myszką. Myślę, że to otoczenie mnie zmieniło. Nie żałuję, że wyjechałam do Bełchatowa.

- To o czym będziemy rozmawiać? – przerywam ciszę.

- Milczenie też jest fajne. – wzrusza ramionami. – A tak na serio… Nie wierzysz mi, że jestem o ciebie zazdrosny? – unosi brew.

- Jakoś nie mogę w to uwierzyć.. I nie ma o co.. Przecież przyjaźnimy się. – zaakcentowałam ostatnie słowa.

 - No tak.. – głęboko wzdycha. – Ale gdybym ci powiedział, że… - zaczął, ale ktoś wparował do środka. Zobaczyłam, że to Bartman. – Nie ważne. – powiedział Muzaj z uśmiechem, wstał i wyszedł.

- Witaj księżniczko, jak noga? – pyta Zbyszkoo.

- A w domu drzwi to się nie ma? – pytam jak zwykle miło mojego ulubionego kolegę, przez którego nie mogę grać na 2-3 dni.

- Nie no.. przecież przez nie weszłem… - spojrzał na  mnie tępo i podrapał się po głowie.

- Wszedłem. – poprawiłam go.

- Chyba wiem lepiej co zrobiłem. – powiedział zirytowany. – Chociaż.. – zaczął rozmyślać.

- Nie było tematu. – mruknęłam.

- To jak noga?

- Tą którą tak perfidnie zdeptałeś? Ma się cudownie. – odpowiedziałam z ironią. Nie wiem czemu, ale nie umiem z tym człowiekiem inaczej rozmawiać.

- Tak, ta sama. Ale przeprosiłem. – zaczął się bronić.

- Boli. – odpowiadam krótko.

- No dziwne gdyby nie bolało. Poboli, poboli i przestanie. – zapewnił mnie.

- Niemożliwe. – pokręciłam głową.

- Czemu jesteś dla mnie taka wredna? – opiera się o drzwi.

- Mogłeś ze mną nie zaczynać całej tej wojny. – wzruszam ramionami.

- Ja zacząłem? To ty przyjechałaś i zaczęłaś wszystkimi rządzić. – powiedział oburzony.

- No tak, tak.. a teraz wyjdź. – powiedziałam uśmiechając się ironicznie.

Posłuchał i opuścił moje pomieszczenie. W tym momencie przypomniałam sobie o Maćku. Chciał pogadać, a Bartman wszystko popsuł. Za każdym razem nasza rozmowa kończy się tym, że ktoś nam przerywa, a Maciek speszony wychodzi. Mimo tego że byłam na niego zła, za jego zachowanie, chciałam się dowiedzieć o co mu chodzi. Podskakując na jednej nodze jakoś dotarłam. Zapukałam do jego pokoju. Drzwi otworzył sam zainteresowany.

- Chciałeś mi coś powiedzieć. – mówię spoglądając na niego z uśmiechem. Ten człowiek miał coś takiego że przyciągał.

Zaprasza mnie do środka. Siadam na jego łóżku. On sam chodzi po pomieszczeniu, ponieważ nie wie jak ma zacząć rozmowę.

- Normalnie, tak jak kiedyś. Pamiętasz? Gdy nam coś nie pasowało, to sobie o tym mówiliśmy.. – odpowiadam.

- Ale teraz to co innego. – siada obok mnie.

- Mów. – mówię zirytowana.

- Przestań spotykać się z Alkiem.. – na te słowa wybucham śmiechem.

- Zapomnij. – wstaję i kręcę głową.

- Proszę..-  wstaje i łapie mnie za rękę.

- Kim ty jesteś, że możesz mi zabronić spotykać się z kim kolwiek? – pytam i oczekuję jego reakcji.. Nic nie mówi. Otwieram drzwi i wychodzę.

Byłam na niego zła. Chciałam się pogodzić.. ale jak na razie to on wszystko komplikuje.

Gdy podskakiwałam źle ustałam na nogę. Upadłam na ziemię z wielkim hukiem. Z pokoju obok Maćka wyszedł Bartman i Kubiak.

- O proszę.. Długo na nas czekasz? – pyta, widząc że upadłam na wycieraczkę pod jego a raczej ich pokojem.

- Daj spokój, lepiej jej pomóżmy.. – mówi Kubiak i pomaga mi wstać. – Przenieś ją do pokoju. – wydaje rozkaz Zbyszkowi.

- Czemu ja?

- Czemu on? – pytam oburzona, chociaż wiem.. że sama sobie nie poradzę.

-  A kto ją poturbował? – mówi do Zbyszka szeptem.

Ten głęboko wzdycha i zaczyna iść do mojego pokoju. Przez całą drogę narzeka, że mam pokój tak daleko, że boli go ręka…

Gdy docieramy do pokoju, Bartman wchodzi do środka. Kładzie mnie na łóżku.

- Nagroda. – pokazuje palcem na swój policzek.

- Czyli? – udałam głupią.. co w moim przypadku nie było czymś wyjątkowym a także niemożliwym…

- No pocałunek. – pokazał swoje białe zęby.

- Chyba pięścią.. – skrzywiłam się.

- Oj maleńka.. To może jakieś dziękuję? – nie daje z wygraną.

- Nie ma za co. – odpowiadam a on zaczyna się ponownie śmiać. Wie, że ze mną nie wygra…

Noga boli, ale gdy smaruję ją maścią, to mogę się nawet indywidualnie poruszać po pokoju… Razem z Kaśką postanawiamy się przejść po Spale. Trochę kuleję, ale nie jest źle.

Wychodzimy pod parasole, które znajdują się za ośrodkiem. Rozmawiamy o wszystkim.. o relacjach z siatkarzami, o klimacie o treningach. Nagle naszą konwersację przerywają jakieś głosy.

- No mówię ci stary jaka dupa tu rano była. – mówi jeden z nich. Gdy nas widzą zaczynają iść w naszą stronę.

- Można? – pyta nie wyczekując odpowiedzi, ponieważ siada obok mnie.

- No proszę, myślałem że tu będą siedzieć te debilee. – krzywi się jeden z nich.

- Kto? – dopytuje Kaśka.

- Siatkarze.. uhhh… - robią miny niczym plastiki z gimbazy.

- A tak w ogóle to ja jestem Kuba.  – podał mi rękę i zaczął przedstawiać kolejno swoich kolegów. – A to Robert, Wojtek i Łukasz..

Nie przepadałam za piłką nożną.. ale kto by nie znał Lewego?

Nagle na horyzoncie zobaczyłam Klaudię, która szła w naszą stronę. Gdy zobaczyła piłkarzy o mało co nie zaczęła piszczeć.

- O boże! Prawy, czy mogę prosić o autograf? – zapytała zwracając się do Roberta.

A JEDNAK, MOŻNA NIE ZNAĆ LEWEGO…

- Jasne słodka. – mówi uśmiechając się do niej.

Nagle dzwoni mój telefon.

*****************

Nie podoba mi się ;(
Wgl nic nie jest dobrze..
Nie nudzi was ten blog?
Przepraszam.. ale myślę o zakończeniu lub zawieszeniu bloga. I tak nie mam na niego czasu ;/
Pozdawiam :c