Rozdział 19

- Kiedyś grałam w plażówkę. – zaczęłam swoją historię. – Byłam w tym dobra. Grałam razem z Olim. Potem on mnie zostawił. Wolał grać w siatkówkę na hali. Pewnie myślał, że ze mną odniesie same porażki. – zaśmiałam się pod nosem. – Od tej pory.. lekko mówiąc mam „uraz’’ do mojego brata. – westchnęłam kończąc opowieść.

- Przecież mogłaś grać dalej. Nikt nie kazał ci rezygnować z gry. To, że twój brat przestał, to nie oznaczało twojego końca.

Zastanawiam się po kogo on stronie stoi…

- Mogłam. Ale zrozum. Grałam z nim od dziecka. Podziwiałam go. Był dla mnie autorytetem. Uwielbiałam te emocje po każdym zdobytym punkcie. Nie chciałam brać sobie kogoś innego.. Może to duma? Z mojej perspektywy miał i ma mnie gdzieś. – przytakuję.

- Spróbuj go zrozumieć.. – chrząka.

- Sporo już o tym rozmyślałam.. Zniszczył moje marzenia. Chciałam grać zawodowo.. Teraz to już przeszłość. – wstałam z ławki, podziwiając parę starszych ludzi.

- On cię kocha. Prawie codziennie opowiadał o tobie, w sumie to męczył nas tymi opowieściami. – zaśmiał się. – Każdy z nas zazdrościł mu takie siostry. Musisz spojrzeć na to z innej perspektywy.

To dało mi do myślenia. No chyba, że Muzaj kłamie.. Ale niby po co? Może tak naprawdę źle oceniłam Oliwiera? Najważniejsze, żeby się obudził.

- Może pójdziemy dziś do kina? – przerwał ciszę.

- Nie mam ochoty. Przepraszam. – patrzę na niego.

- Rozumiem. – lekko się uśmiecha i ponownie siada na ławce. – Widzisz? – kiwa głową na parę starszych ludzi i przyciąga mnie na swoje kolana, co u mnie wywołuje zdziwienie. Nie wiem jak mam się zachować. Nie znam go na tyle dobrze, żeby cokolwiek o tym sądzić..

- Kochają się. – uśmiecham się pod nosem.

- Mi też się takie coś marzy.. To znaczy.. Chciałbym być ze swoją wybranką do końca. O nic się nie kłócić, po prostu być szczęśliwym. – w Maćku chyba obudził się romantyk.

- Jesteś jeszcze młody.. Jesteś siatkarzem.. przystojnym.. Na pewno jakaś się znajdzie. – zaczynam się śmiać.

- No właśnie.. Każda poleci tylko na to, że jestem siatkarzem. – głośno wzdycha, a ja odwracam twarz w jego stronę.

- W sumie coś w tym jest. W dzisiejszych czasach słowo „miłość’’ traci znaczenie.  – lekko się uśmiecham. – Ale pewnie kandydatek na nazwisko pani Muzaj nie brakuje. – zaczynam się śmiać.

- Jakiegoś szczególnego nalotu, też nie widać. – odwzajemnia uśmiech.  – Zobacz jacy oni szczęśliwi. – ponownie zerka na ławę naprzeciwko.

- Pewnie wiele przeszli. – przytakuję. – Maciek, ale my się jedynie przyjaźnimy, prawda? – upewniam się.

- Tak. – potwierdza, po czym zaczyna mnie łaskotać.

- Muzaj, ty głupia pało! – zaczynam się śmiać.

- Ej, przeginasz. – śmieje się i łaskocze jeszcze bardziej.

Nagle obok nas przechodzi para zakochanych „staruszków”.

- Ach ta miłość. – śmieje się starszy pan.

- My też kiedyś tacy byliśmy. – zaczyna się śmiać, puszczając mi oczko. Razem z Muzajem zaczynamy się śmiać. Nagle dzwoni mój telefon. Chwytam za kieszeń i wyciągam komórkę. To mama. Mówi, żebym szybko przyjechała do szpitala. Rozłącza się. Mówię o tym wszystkim Muzajowi. Postanawiamy jak najszybciej tam jechać.

W drodze mam tysiące scenariuszy. Złych, dobrych.. Mam nadzieję, że to nie chodzi o to najgorsze.. Nerwowo zerkam na Maćka. Z ust Muzaja też znika uśmiech.

- Ej, spokojnie..  – mówi chyba sam mając obawy..

Lekko uśmiecham się w jego stronę. Wysiadamy z samochodu i dosłownie wbiegamy do szpitala. Na korytarzu widzę mamę.

- Co się stało? – pytam lekko dysząc.

- On.. poruszył ręką. – mówi mama, przytulając się do mnie.

Poczułam ulgę. Spojrzałam na Maćka. Też się cieszył. Koniecznie chciałam do niego wejść. Lekarz powiedział, że on mnie słyszy i, że to dobrze, jak do niego mówimy.

Weszłam do Sali. Z jednej strony cieszyłam się, że w końcu mój brat się obudzi. A z drugiej? Najgorsza będzie rozmowa.. Nie lubię takich momentów, rozmów. Nigdy nie wiem jak mam się zachować, co powiedzieć.

Położyłam się obok Oliwiera. Zaczęłam rozmyślać. O czym? O życiu, o wszystkim. Co będzie dalej, kiedy Oli się wybudzi i kiedy nastąpi poważna rozmowa, której się tak cholernie boję.. na to wszystko nie umiałam znaleźć odpowiedzi. Chyba zasnęłam.. Obudziły mnie jakieś odgłosy. Otworzyłam oczy i spojrzałam przed siebie. Nikogo nie było.. Pomyślałam sobie, że pewnie mi się to przyśniło..

Nagle usłyszałam głos Oliwiera, a raczej niewyraźne słowa, które wydobywały się z jego ust.

- Jula.. ja musimy.. – zaczął, ale od razu mu przerwałam. Kazałam mu odpoczywać. Widziałam, że jest słaby. Poszłam po lekarza. Matka od razu wpadła do środka, gdy się dowiedziała, że Oliwier się wybudził.

A ja? Już tam ni wróciłam. Brak odwagi. Wiem, że nie powinnam go zostawiać.. ale może nie chce mnie teraz widzieć, po tym co tam wypisywałam.

Muzaj musiał jechać na trening. Kazałam mu pozdrowić chłopaków. Siedziałam na korytarzu. Sama. Ojciec z matką nie wychodzili z jego sali nawet na sekundę. Rozumiem ich. Przecież to ich idealny, wspaniały synek.

Znowu? Twój brat się wybudził, a ty ciągle to samo. Nie możesz się pogodzić z faktem, że jesteś nikim w przeciwieństwie do twojego brata.

- Oliwier chce żebyś przyszła. – nagle z zza drzwi wyłania się matka. Siada obok ciebie.

- Ja muszę iść… Mam dużo zadane. Nie mogę zaniedbywać nauki. – tak, wiesz, że to żadne tłumaczenie..  – Jutro przyjdę. – rzucam i nie czekając na odpowiedź mamy, wychodzę ze szpitala.

Na zewnątrz biorę głęboki wdech i wydech. Ta rozmowa będzie mnie więcej kosztowała niż myślałam…

Autobusem wróciłam do domu. Odrobiłam lekcje i zaczęłam się uczyć na historię. Jutro mam sprawdzian. Potem poszłam zrobić sobie coś do jedzenia. Postawiłam na kanapki. Zrobiłam sobie herbatkę i zasiadłam przed telewizor. Obejrzałam kilka dennych seriali, a następnie skierowałam się do łazienki, aby wziąć prysznic. Po drodze odebrałam sms`a od Muzaja :

„ Te czuby też cię pozdrawiają ;) Twój tata poprosił mnie żebym cię odwiózł jutro do szkoły, bo on jedzie rano do Oliego. O której mam być?”

No tak.. Do mnie to już nie łaska zadzwonić..

„ O7.30 ;) Dziękuję Maciuś xd”

Poszłam pod prysznic. Tam miałam chwilę dla siebie. Przebrałam się w pidżamę i położyłam się do łóżka. Postanowiłam nie kontynuować już pisania pamiętnika.. Jak widać, przez niego były same problemy.. Około 23.00 zasnęłam.

Rano zjadłam śniadanie przygotowane przez moją mamę. Poszłam się ubrać :  http://allani.pl/zestaw/933361-933361-kolekcja-wiosna-lato-2014 Po chwili usłyszałam wołanie mamy, żebym zeszła do kuchni.

- Jula, od razu po szkole wracasz do domu. Będziemy mieli gości. Muszę przeprowadzić z kimś wywiad. – mówi po czym szybkim krokiem wychodzi z domu.

Przyzwyczaiłam się do tego. Cały dzień poza domem. Tylko czemu wywiad będzie przeprowadzała u nas? No cóż, musiałam wrócić na czas..

Nagle zawibrował mój telefon. To Muzaj z informacją, że czeka przed bramą. Założyłam buty i kurtkę, wzięłam torbę i skierowałam się do wyjścia.  

*******************

Uff, już po egzaminach :)

#MuzajTakiKochany

#OliwierSięObudził

#TajemniczyWywiad

Miło mi, że zobaczyłam tyle komentarzy pod poprzednim postem :)

Może sytuacja się powtórzy? :)

Jeśli piszecie jakieś blogi, to dawajcie linki, poczytam chętnie ;3

Komentujesz = motywujesz ;3

Pozdrawiaam ;*