Rozdział 10 + Libster Avard

Weszliśmy do klasy. Przez chwilę rozglądałam się za wolnym miejscem. Poszłam na koniec i usiadłam sama. Przede mną siedział ten chłopak, który wylał na mnie sok.. Cała się kleiłam. Obok niego siedziała jakaś dziewczyna.

Każdemu przyglądałam się z osobna. Miałam jeszcze trochę czasu, bo nauczycielki jeszcze nie było. Każda dziewczyna, dosłownie każda, była zapatrzona w tego chłopaka. Kto to w ogóle jest? Wzdychały do niego, a on każdej chyba coś robił, uśmiechał się czy coś, bo potem były takie zadowolone.

Weszła jakaś nauczycielka. Ty chyba matematyczka. Dowiedziałam się, że to nasza wychowawczyni.

- Dzień dobry. Dzisiaj dołączyła do nas nowa uczennica. Julka, przedstaw się. – uśmiechnęła się do mnie.

Nie lubię być w centrum uwagi. Pierwszy w moją stronę odwrócił się chłopak przede mną.

- Cześć. – uśmiechnęłam się. – Nazywam się Jula Tokarska. – spojrzałam nieśmiało w ich stronę.

- Masz chłopaka? – usłyszałam głos jakiegoś chłopaka z pierwszej ławki, a potem śmiech innych.

Ja też się roześmiałam, ale nie udzieliłam mu odpowiedzi. Zaczęła się lekcja. Robiliśmy jakieś zadania. Ja z matematyki byłam dobra, a nawet bardzo dobra. Nagle odkręcił się do mnie ten chłopak od soku.

- Czaisz to w ogóle? – zerknął w moje notatki.

- To nie jest takie trudne. – wzruszyłam ramionami.

Poczułam na sobie wzrok całej klasy, a najbardziej żeńskiej części.

- Przepraszam jeszcze raz za ten sok. – uśmiechnął się. – Fabian jestem. – podał mi rękę i wychylił się z krzesłem.

- A co to za pogaduszki? Jula to twój pierwszy dzień.. będę musiała was wyrzucić z sali. – nauczycielka na nas nawrzeszczała.

- To moja wina proszę pani. Zagadałem ją. – wstał Fabian.

- Nie obchodzi mnie to. Oboje proszę za drzwi. – spojrzała na nas wzrokiem mordercy.

No ładnie zaczęłaś Tokarska.. Wzięłaś swoje rzeczy i wyszłaś na korytarz. Usiadłaś na ławce, a on obok ciebie.

- Chyba nie mam na ciebie dobrego w pływu.. najpierw sok, teraz to. – roześmiał się.

- No w sumie.. nasza znajomość nie zaczyna się zbyt dobrze. – uśmiechnęłam się.

- No to zacznijmy jeszcze raz. Fabian. – podał mi rękę.

- Jula, ale w poprzedniej szkole mówili na mnie Ruda. – podałam mu rękę.

- Ciekawe dlaczego. – zaczął się zastanawiać, po czym się roześmialiśmy.

Nagle zaczął dzwonić mój telefon.

- Przepraszam. – powiedziałam i odebrałam telefon od Maćka. – Halo?

- Cześć. Jak tam w szkole? – usłyszałam jego śmiech.

- Haha daj spokój. – roześmiałam się za nim. – Potem ci opowiem. Teraz nie mogę gadać. – spojrzałam w stronę Fabiana. Ten nie odrywał ode mnie wzroku.

- Tylko uważaj. Bo w tym Bełku to sami podrywacze. – powiedział dość poważnie.

- Podrywacze? Mówisz o sobie? – zaśmiałam się.

- Ja? No coś ty. Kończę, potem popiszemy. Pa. – rozłączył się.

Schowałam telefon do kieszeni.

- Wiedziałem, jak mądra, piękna, to zajęta. – zrobił smutną minę Fabian.

- Jeśli chciałeś wiedzieć czy mam chłopaka mogłeś po prostu spytać. – zmierzyłam go wzrokiem.

- Masz chłopaka? – zaśmiał się.

- Nie. – pokręciłam głową.

Nagle rozległ się dzwonek. Wszyscy dosłownie wybiegli z klasy. Żeńska część klasy usiadła obok Fabiana. Jedna dziewczyna to nawet usiadła mu na kolana..

Stwierdziłam, że nie będę przeszkadzała. Wzięłam swoją torbę i poszłam do łazienki.

Wchodząc usłyszałam rozmowę dwóch dziewczyn.

- Boże, jaki ten Fabian jest przystojny. Przyszedł do nas niedawno a każda laska go pragnie.

- Koszykarz w końcu. Wysoki, dobrze zbudowany.. I ten kaloryferek. Na w-f podobno każda się ślini, gdy zdejmuje koszulkę.

- Jezu on taki męski. I jeszcze podobno w siatkówkę gra. – rozmarzyła się jedna z nich.

Weszłam i podeszłam do lustra. Te dziewczyny zmierzyły mnie wzrokiem i odeszły. Po dzwonku wyszłam z łazienki. Teraz mamy chemię.

Weszłam chyba jako pierwsza do klasy. Nie wiedziałam kto gdzie siedzi, więc zajęłam pierwsze, lepsze miejsce. Potem weszła reszta dziewczyn.

- Złaś  stąd. Tu siedzi Fabian. – syknęła na mnie jedna z dziewczyn.

- Właśnie, ty nie masz prawa tu siedzieć. Złaś. – dodała druga. Chyba Fabian to słyszał…

- Dajcie spokój. – spojrzał na mnie. – Ta ławka podpisana jest? – lekko się do nich uśmiechnął i usiadł za mną.

Zaczęła się lekcja. Każdy rozmawiał, śmiał się. Słyszałam też rozmowy dziewczyn z Fabianem. Typowy facet.. Zarywał.. jeśli można to tak nazwać, do każdej dziewczyny. Może po prostu chciał być miły?

- To kto chce iść do tablicy?- spytała nauczycielka. Nikt się nie zgłosił. – No las rąk. – westchnęła.

W tym momencie zgłosiłam się ja. Nauczycielka spojrzała na mnie i kiwnęła głową, żeby podeszła do tablicy. To było jakieś równanie. Chemię też lubiłam. Po kilkunastu sekundach na tablicy było już rozwiązanie.

Nauczycielka sprawdziła czy wszystko jest na odpowiednim miejscu i pozwoliła mi usiąść.

- Dobrze Jula, dostajesz 5 za pracę na lekcji.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się i w tym samym czasie usłyszałam gwizdy chłopaków. Najgłośniejsze dochodziły z ławki za mną.

- A co to cyrk? Uspokójcie się. – wrzasnęła nauczycielka, a oni wpadli w jeszcze większy śmiech.

Po tej lekcji przyszedł czas na w-f. Że to Bełchatów. To rządziła tu siatkówka. Chcąc czy nie chcąc musiałam się z tym pogodzić. Tak, mam „wstręt” do siatkówki. Przez kogo? Tak.

Może czas się przełamać? Udowodnić Oliwierowi, że ja też mogę w życiu coś osiągnąć. Ale czy potrafię? Dwa lata nie grałam w siatkówkę. Tak, to był stracony czas.

Tylko Oli nie może dowiedzieć się, że gram. Będę ciężko trenowała. Osiągnę więcej niż on. A Muzaj musi mi w tym pomóc.. Ale teraz czas na w-f.

Podzieliliśmy się na dwie drużyny. Oczywiście niektórzy chcieli grać w nogę, więc poszli na drugą połówkę.

Składy po 6 osób. Naprzeciwko mnie Fabian.. A jak się zbłaśnisz? Nie trafisz w piłkę? Choć, wydaje mi się, że tego się nie zapomina. Serwu, przyjęcia. To nie plażówka, ale podobne zasady. Byłaś w tym dobra. Prawie wszystkie osiągnięcia zdobyłaś. Ty i Oliwier. A co jeśli tylko i wyłącznie dzięki twojemu bratu wygrywałaś? Sama nie masz szans? Okaże się. Jedyne co mogę obiecać to walkę, ciężkie treningi. Może pomysł przyjazdu do Bełchatowa, nie był najgorszy?

 *************

Tak, zacznie grać ;)

Cieszycie się? ;)

Za jakieś dwa tygodnie testy gimnazjalne.. -.- Pisze ktoś? :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ :)

Libster Avard :

Zostałam nominowana przez blog : Nasz Filozofia Jest Prosta, Walczyć Zawsze Do Końca.

Za co bardzo dziękuję ;*

Oto jej pytania : 

1. Dlaczego siatkówka, a nie inny sport?

W sumie lubię prawie każde dyscypliny zespołowe ;) ale siatkówka jest ze mną od dziecka. Od małego uczyła mnie grać siostra. Siatkówka to sport, w którym na prawdę czuję te emocje. No i jeszcze nasi siatkarze i siatkarki <3 Uwielbiam kibicować jak i grać ;)

2.Jak zaczęłaś się interesować siatkówką?

Grać nauczyła mnie moja o dwa lata starsza siostra ;)

A kibicować zaczęłam od momentu, kiedy z tatą oglądałam mecze. Tata też lubi i umie grać w siatkę ;3 Wciągnęłam się w to. 

3. Ulubiony klub?

Skraa <3 I drugi ulubiony to JW ;)

4. Kiedy zaczęła się Twoja przygoda z blogowaniem?

01.03.2013 :)

5. Co najbardziej lubisz robić w wolnym czasie?

Słuchać muzyki, spotykać się ze znajomymi, grać w siatkę, oglądać tv. 

6. Jakie książki polecasz?

Nie lubię czytać.. ale "Kamienie na Szaniec"

7. Masz jakieś zwierzątko?

Dwa psy i dwa koty ;)

8. Ile masz lat?

HOT 16 <33

9. Byłaś kiedyś na meczu reprezentacji? Jeżeli tak to którym? Jeżeli nie, to czy chciałabyś?

Niestety nie.. ale chciałabym ;)

10. Ulubiona część garderoby?

Buty, bluzki ;)

11. Najlepszy sposób na bycie szczęśliwym?

- Być sobą

- grać w siatkówkę

- mieć opinię innych gdzieś ;)

Ja nie będę nikogo nominowała, bo ostatnio to robiłam ;)