Rozdział 16

Perspektywa Juli :

- Co ty tu robisz? – spytałam ochrypniętym głosem.

- Powinienem na ciebie nakrzyczeć. – nawet na mnie nie patrzył. Wcale mu się nie dziwię. Po chwili przypomniałam sobie to wszystko..

- Po co mnie ratowałeś? Po to żeby na mnie nakrzyczeć? – z oczu spływały mi łzy.

- Dlaczego tak uważasz? Coś ty najlepszego chciała zrobić? – złapał mnie za dłoń i mocno ją uścisnął.

- Najlepszego.. no właśnie. – pociągnęłam nosem.

- Nie możesz, nigdy więcej.. słyszysz? – otarł moje łzy.

- Co z nim? – zapytałam ledwo słyszalnym głosem.
- Nie myśl na razie o nim.. – przyciągnął mnie do siebie i wtulił w tors.

- Jak mam o nim nie myśleć? To mój brat, to przeze mnie. – spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Obiecasz, że już nigdy…

- Tak. – przerwałam mu.

Nastała cisza. A jak wiadome.. to najgorsze co może być. Pewnie nie najlepiej.. Dlaczego nie chce mi nic powiedzieć?

- Jest w śpiączce. Tylko tyle wiem.. – spuszcza głowę.

Przez chwilę robi mi się słabo. Nie daruję sobie tego, jak..

Razem z Maćkiem jedziemy do szpitala. W samochodzie panuje cisza. Dopiero pod koniec drogi Muzaj próbuje nawiązać kontakt.

- To nie przez ciebie.. – patrzy na mnie, gdy stoimy na światłach.

- Nic nie wiesz. – nie odrywam wzroku od szyby.

- Wiem. – mówi i zjeżdża na pobocze.

Powiedział mu? Niemożliwe..

- Ty też go czytałeś? – patrzę na niego ze łzami w oczach.

- Fragment. – na te słowa odpinam pas i wysiadam z auta. Kieruję się przed siebie.. Muzaj idzie za mną.

- Jula, Oliwier nie wiedział co ma o tym myśleć.. A my się przyjaźnimy.. Chcieliśmy dobrze. – staje przede mną. Doigrałeś się Muzaj. Obrywasz w twarz. Stoisz osłupiony i łapiesz się za policzek.

Łapię taksówkę i jadę do szpitala. Tam spotykam rodziców. Są załamani. Oliwier nadal się nie wybudził. Siadasz na krześle. Sama już nie wiesz co masz robić ze swoim życiem. Najpierw straciłaś brata, potem przyjaciela…

Lekarz oznajmia, że można do niego wejść. Najpierw idą rodzice, a potem czas na mnie. Mam obawy.. ale wchodzę do środka. Biorę krzesło i siadam obok jego łóżka. Najgorsza jest myśl, że on się może już nie obudzić. Chyba wolałabym tutaj leżeć zamiast niego.. On ma przyszłość, karierę siatkarza.. Ba, rodzice go kochają.. Ja nie mam nic.

Nagle przeżywam szok. Słyszę jakiś odgłos z maszyn, do którego podłączony jest mój brat. Od razu podbiega pielęgniarka, po czym wybiega i woła lekarza.

- Proszę się odsunąć. – pielęgniarka wyprowadza mnie z Sali. Obok drzwi stoją rodzice. Są przerażeni. Matka krzyczy, nie wie co się dzieje. Z resztą ja też. Nic nie widzę, bo w oczach mam łzy. Przez szybę drzwi widzę jak lekarze „ratują” Oliwiera.

Po chwili wychodzi lekarz. Na korytarzu słyszę nawet swój oddech. Oznajmia nam, że Oliwier żyje. Odetchnęłam. Matka upadła na podłogę i dziękowała Bogu. To wszystko dzieje się tak szybko..

Nagle na korytarzu pojawia się Muzaj. Usiadł na krześle. Pocieszał moją matkę. Tłumaczył, że trzeba czekać.

Potem było już tylko lepiej. Lekarz powiedział, że Oliwier jest silny. Trzeba czekać.

- Twoja mama kazała mi cię odwieść do domu.. – podszedł Muzaj z kubkiem wody.

Tak jestem zbyt dumna, żeby kogoś posłuchać. Wolałabym wrócić na piechotę niż z nim.

- Możesz chodź na chwilę zapomnieć o tym cholernym pamiętniku? – pyta wkurzony i zgniata kubek w ręku.

Wybiegam do łazienki. Jest mi ciężko. Gdyby już nigdy się nie obudził.. Nie mogłabym żyć z myślą, że zabiłam własnego brata.

Po co weszłaś do tej sali? Przez ciebie o mało co nie umarł. Nie możesz już tam wchodzić.. To dla jego dobra.

- Chodź. Jutro musisz iść do szkoły. – słyszę za sobą głos Maćka.

- Nic nie muszę. – syknęłam.

- O nie, nie. To, że twój brat leży w szpitalu nie usprawiedliwia cię w opuszczaniu lekcji.

Ma rację. Czujesz się zmęczona. Ledwo co stoisz na nogach. Wsiadasz do samochodu. Kiedy słyszysz tą piosenkę w radiu :  http://www.youtube.com/watch?v=Q6ICop2Si2g zaczynasz głośno szlochać.

- Jula.. co jest? – spogląda na mnie.

- Przepraszam. Przeze mnie masz tylko problemy. Może usuń mój numer, ja twój.. i więcej już się nie widujmy.. – odpięłam pas.

- Co ty pleciesz? Nawet nie wiesz jak mnie tym ranisz.. Przestać się z tobą widywać? To najgorsze co mógłbym teraz zrobić. – opiera głowę o kierownicę. – Myślałem, że się przyjaźnimy. – po kilku sekundach spogląda na mnie.

- Ja nie mogę cię mieszać w moje życie.. – zmieszana wychodzę z auta.

Nie miałam innego wyboru. Najpierw Łukasz, potem Oliwier.. teraz Maciek? Lepiej się do nikogo nie przywiązywać.

Tak, wróciła dawna Jula. Skryta, małomówna. Wchodzę do domu. Sprzątam butelkę po alkoholu oraz tabletki. Idę wziąć prysznic, a następnie kładę się do łóżka.

Nie spałam całą noc. Próby zaśnięcia kończyły się płaczem, słuchaniem muzyki. Rano musiałam się spakować do szkoły. Byłam cholernie zmęczona. Spojrzałam w lustro. Podkrążone oczy, potargane włosy. Ubrałam się : http://allani.pl/zestaw/940138-legginsy-aaiko Rodziców nie było całą noc. Pewnie zostali w szpitalu. Postanowiłam jechać najpierw do szpitala. Najwyżej się spóźnię.

Po 30 minutach taksówką docieram do szpitala. Idę korytarzem. Tam spotykam rodziców.

- Co z nim? – pytam ojca.

- Bez zmian. – mówi prawie niesłyszalnie.

Podchodzę do drzwi. Nie odważę się wejść do środka.. po kilku minutach opuszczam szpital  i jak najszybciej jadę do szkoły.

Docieram 20 minut po dzwonku. Wchodzę do klasy i przepraszam za spóźnienie. Obok Fabiana było wolne miejsce. Nie chcę sobie robić większych kłopotów, więc omijam go i kieruję się do wolnego miejsca.

- Siadaj.-  słyszę jego głos. Cofam się i siadam obok niego. Wyjmuję zeszyty i książki.

- Mamy teraz fizykę. – słyszę głos Fabiana, który nie spuszcza ze mnie wzroku.

- No tak. – mówię ochrypłym głosem.

- Wyjęłaś matmę.. – po chwili spoglądam na książki. No tak.. szybko wymieniłam je na fizykę.

Byłam strasznie zmęczona. Obraz na tablicy mi się rozmazywał. Oparłam głowę o swoją rękę.

- Julio, może raczyłabyś się odezwać?

- Jula obudź się. – słyszę potrząsania Fabiana.

- Co się stało? – kurwa.. nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

- Do dyrektorki… - powiedziała pani Kamińska. – Na moich lekcjach spać?

- To moja wina.. Zanudziłem ją swoimi opowiadaniami. – stwierdził Fabian, po czym wszyscy zaczęli się śmiać.

Taki sukinsyn aż tak się dla mnie poświęca? Robi ze mnie pośmiewisko?

- Oboje do dyrektorki. – otwiera nam drzwi nauczycielka. Wychodzę na korytarz, a Fabian za mną.

****************
Ah ten Fabian :)
Podoba się? Miałam nie wstawiać tego rozdziału, tylko dopiero po świętach, ale jak widać mam bardzo dobre serduszko :D
Komentujeemy! ;)
Pozdrawiam ;*