Rozdział 4

- Zwariowałaś? – zaczął iść za mną.

- Ja? Nie.. To ty za mną łazisz. – powiedziałam trochę podirytowana.

Tak.. stwierdzam, że gdy człowiek jest pijany, język sam mu się rozwiązuje..

- Bo nie chcę, żebyś zrobiła coś głupiego.. Np. tego co w tej chwili. – zaszedł mi drogę.

- I co? Powiesz moim rodzicom? Proszę, droga wolna. – roześmiałam mu się w twarz.

Szłam a on cały czas za mną. Nie odpuszczał. Po co on to robi? Przecież prawie się nie znamy..

- Możesz sobie iść. Idę do domu. – odwróciłam się w tył aby mu to powiedzieć, gdy przechodziłam przez jezdnię.

- Uważaj! – krzyknął.

Odwróciłam się i zobaczyłam światła samochodu tuż przed sobą. Potem poczułam upadek.. I że ktoś na mnie leży..

Tak, Muzaj uratował ci dupę. Nie byłaś w stanie nic powiedzieć. Serce waliło ci jak oszalałe. Byłaś w szoku. On też. Patrzył na ciebie, obserwował każdą część twojego ciała, sprawdzając czy nic ci się nie stało.

- I ty chcesz uciec? Ty dobrze przez drogę nie umiesz przejść. – podał mi rękę.

- Dziękuję. – spojrzałam na niego. Wiem, że co bym teraz nie powiedziała lub zrobiła, to i tak na mnie nakrzyczy.

- Wracajmy na salę. – pociągnął mnie za sobą.

- Po co to robisz? Ratujesz mnie, dbasz o mnie. Jest tyle lasek, co na pewno poleci na twoją urodę.. – zaczęłam.

- Czyli mnie można pokochać jedynie za urodę? – zasmucił się.

- Nie wiem. Nigdy jeszcze nikogo nie kochałam. – tak Jula, jeszcze jesteś pijana.

Jedyne, komu o takich rzeczach mówisz, to swojemu pamiętnikowi. Nikt nie ma prawa dowiedzieć się tego co czujesz. Ludzie mogliby cię zniszczyć, zmieszać z błotem. Dlatego wolisz trzymać się z daleka.

- Jeśli ze mną wrócisz, to potem dam ci spokój. Obiecuję. – uśmiechnął się do mnie.

Zaufałam mu… A może jedynie chciałam żeby się ode mnie odczepił..?

- Jula, gdzie ty się podziewałaś? – nawet nie zdążyłam przekroczyć progu, bo usłyszałam Oliwiera.

I znów wróciła ta skryta w sobie, nienawidząca ludzi a przede wszystkim swojego brata Jula. Tak Tokarska, wytrzeźwiałaś. Dobrze ci zrobił ten spacer.

Boisz się, że za dużo powiedziałaś temu Maćkowi. Boisz się co będzie dalej. Jesteś zła na rodziców.. Obrażona na cały świat. Ale tylko ty o tym wiesz.

- Nigdzie. – lekko się do niego uśmiechnęłam.

- Ej mała, będziemy się odwiedzać. Przecież do Bełchatowa jest godzina drogi. – rozłożył ręce i wtulił mnie w swój tors.

Dlaczego on zawsze zachowuje się tak beztrosko? Zna wyjście z każdej sytuacji. Wszystko mu się układa.. Kariera.. Gra w siatkówkę…

- Tak, wiem. Nie przejmuj się mną, idź się bawić. – oderwałam się od niego.. znaczy odsunęłam, bo nigdy nie reagowałam na jego tulenie, a następnie go minęłam.

Usiadłam przy wolnym stoliku. Muzaj dał mi spokój, tak jak obiecał. Zauważyłam Czarną jak idzie w moim kierunku z jakimś chłopakiem.

- Witaj Ruda.. – ona chyba jeszcze pod wpływem alkoholu.. – To jest Wojtuś. – przedstawiła nas sobie. Ja jedynie uśmiechnęłam się w jego kierunku. Wiedziałam, że to siatkarz, ponieważ zawsze kibicowałam zespołom z Plus ligi.

To nie jest dobry czas na nawiązywanie znajomości. Próbujesz wszystkich od siebie odsunąć, zniechęcić.

Przysiadają się do ciebie. Gdy Czarna cię o coś pyta, odpowiadasz, jedynie kiwając głową. Nikola dobrze dogaduje się z tym całym Włodarczykiem. Starasz się na niego nie patrzeć, choć kątem oka dostrzegasz, że co chwila spogląda na ciebie. Czujesz się niekomfortowo. Peszy cię jego zachowanie. Nie wytrzymujesz. Przepraszasz i wychodzisz do łazienki pod pretekstem poprawienia makijażu.

Nikola patrzy na ciebie jak na idiotkę, przecież nie mam na sobie ani grama fluidu. Wchodzisz do łazienki, w środku są jakieś dwie puste idiotki.

To koleżanki mojego brata, serio? – patrząc na nie chce ci się rzygać.

Gdy wychodzą obmywasz twarz zimną wodą. Następnie wycierasz twarz chusteczką. Nagle słyszysz śmiech. Ktoś wchodzi do łazienki. Odwracasz się i widzisz twarz jakiś dwóch mężczyzn. No tak, o oddzielnej łazience, to już Oliwier nie pomyślał..

Gdy mężczyźni mnie zauważają przestają się śmiać ,ale nadal pozostają w dobrych nastrojach.

- Przepraszamy. – mówi jeden z nich po angielsku. Chłopak miał krótkie kręcone włosy. Obaj byli bardzo wysocy.

- Jak masz na imię piękna ? – pyta ten drugi łamaną polszczyzną. Widać, że jest nieźle wcięty.

- Muszę iść. – nerwowo spoglądam w jego stronę i kieruję się do wyjścia.

Ten łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie. Wyrywam się, aż reaguje chłopak z loczkami.

- Konstantin zostaw ją. – odpycha swojego kolegę ode mnie. Ze łzami w oczach patrzę na nich obu, a następnie wybiegam z łazienki. Dziwnym trafem wpadam na Muzaja.

- Co się stało? – łapie za mój podbródek i wyciera łzy.

- Nic. – lekko go odpycham i kieruję się na zewnątrz. Starczy mi już tej imprezy..

- Jeśli myślisz, że tak łatwo się mnie pozbędziesz. – dogonił mnie. – Powiedz, co się stało. – staje przede mną.

- Przepraszam, ale to nie twoja sprawa. – mam ochotę na niego nakrzyczeć, zbesztać go, chodź sama nie wiem dlaczego akurat jego.

- Nie bądź dziecinna. Martwię się o ciebie. – łapie mnie za rękę. – Nikt się o tym nie dowie, obiecuję.

Przekonujący, nieprawdaż? Nie dałaś się namówić. Masz swoją zasadę, z którą nigdy się nie rozstajesz : Nie ufaj nikomu.

Udajesz, że nie słyszysz, tego co do ciebie mówi. Przymykasz oczy i widzisz spojrzenie chłopaka, który próbował się do ciebie dobrać w łazience.

Czy faceci to nie świnie? Zawsze można sobie tłumaczyć, że to przez alkohol.. Z resztą trochę tak. Gdyby nie procenty, Muzaj nie wiedziałby nic o tobie i tak się nad tobą nie litował.

- Chodź, odwiozę cię. – okrył mnie swoją bluzą.

Posłuchałam go. Wsiadłam i zapięłam pasy. Odpalił silnik.. Nie zapiął pasów..

- Pasy zapnij. – spojrzałam na niego.

- Nie martw się, nic mi nie będzie. – uśmiechnął się. – Nie lubisz jak ktoś szybko jeździ i nie przestrzega zasad, tak? – zamyślił się.

- Zapnij. – syknęłam.

Popatrzył na mnie i znów się uśmiechnął. Przycisnął na gaz i zaczął bardzo szybko jechać.

- Normalny jesteś? – spytałam.

- Przestań, nic nam nie będzie. – zaczął jechać jeszcze szybciej.

Byłam na niego zła. Co on sobie myśli?

- Zatrzymaj się.. Chcę wysiąść. – powiedziałam ale nie zareagował. – Ok, zaraz sama wyskoczę. – powiedziałam spokojnie.

Tak, to było na poważnie..

Zahamował z piskiem. Z całej tej złości zaczęły mi lecieć łzy. Wysiadłam z samochodu, trzasnęłam drzwiami i zaczęłam iść.

- Oj przepraszam.. Każdy facet jara się prędkością. – zaczął się tłumaczyć.

- Czy ja ci kurwa wyglądam na faceta? – jeszcze bardziej zaczęłam płakać.

Jula.. starczy tego.. Zawsze ukazujesz, że jesteś miłą dziewczyną, a tak naprawdę nie jest. Jednak tylko ty o tym wiesz..

- Przepraszam.. Ale czemu tak reagujesz ? Przecież nic złego nie zrobiłem. – widziałam, że się waha z tym pytaniem..

I tu wspomnienia wróciły. Bardzo bolesne wspomnienia.

 ***********

I jest kolejny :)

Czy chcecie, żebym zmieniła coś w tym blogu? :) Jesli tak piszcie w komentarzach ;p

KOMENTUJESZ= MOTYWUJESZ ;**